Αυτό που οφείλει να εντυπωσιάσει στο συγκεκριμένο βιβλίο, δεν είναι ούτε το ότι πρόκειται για τα απομνημονεύματα κάποιου που υπέστη τα μαρτύρια και την ταπείνωση που συνεπάγονται ενός ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης, ούτε η πραγματικότητα του ότι ο συγγραφέας κατάφερε να επιζήσει· είναι το γεγονός ότι, όχι μόνο οι εμπειρίες του αποτυπώνονται με ακρίβεια και ενάργεια, αλλά, πολύ περισσότερο, αυτός ο εντυπωσιακός, ψυχρός αντικειμενισμός του και η ωμότητα με την οποία αποδίδει τα όσα έζησε, δημιουργώντας την τραγική εικόνα της αλήθειας του χωρίς ωστόσο να έχει την πρόθεση να σοκάρει ή να προκαλέσει την αηδία και τον αποτροπιασμό.
Ο Πρίμο Λέβι είναι εξαιρετικά φειδωλός ως προς τις περιγραφές του στα σημεία που εμπεριέχουν βία. Αρκείται σε λίγες μόλις λέξεις για να αποδώσει τα όσα έβλεπε, χωρίς να αναφέρεται ξεκάθαρα στον θάνατο και το αίμα. Καταφέρνει, ωστόσο, να δημιουργήσει μια τόσο ζωντανή εικόνα μέσα από τις συγκρατημένες του περιγραφές, που οποιοσδήποτε παραπάνω προσδιορισμός, οποιοδήποτε επιπρόσθετο επίρρημα, θα κατέστρεφε αυτή την αβίαστη αρμονία που διέπει τον λόγο του από την αρχή.
Αυτή η τόσο πολύτιμη μαρτυρία του είναι ολότελα γυμνή από κάθε πάθος και αρνητική ορμή. Ο Λέβι δεν αφήνει το μίσος και την οργή του να αναλάβουν τα ινία της αφήγησης. Αντιθέτως, ο λόγος του είναι αμερόληπτος και αντικειμενικός, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως συγχωρεί τους υπαίτιους ή τους κατανοεί. Καταγράφει με αυστηρή αυτοσυγκράτηση τις αναμνήσεις και τα βιώματά του, συντάσσοντας έτσι ένα κείμενο συγκλονιστικό και ολοκάθαρο, πελώριας σημασίας για όσους επιθυμούν να διεισδύσουν στην παράλογη λογική των γερμανικών Λάγκερ.
Γιατί, όπως αναφέρει ο ίδιος ο συγγραφέας στο έργο του, είναι απίστευτο το τι κατάφερε να κάνει άνθρωπος στον άνθρωπο στο Άουσβιτς.
ανάγνωση: 20 με 25 Μαρτίου 2018