[image error]

Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μια παρεξήγηση με το Halloween. Στα ελληνικά ονομάζεται η Γιορτή των Ψυχών ή των Αγίων Πάντων (All Hallow’s Eve) αν και θα μπορούσαμε να το ονομάζουμε με την εξής φράση που ακούγεται συνεχώς: «Το είχατε και στο χωριό σας;» Διότι ναι, το ξενόφερτο αυτό Halloween δεν είναι καλοδεχούμενο από όλους. Και φυσικά οι φίλοι μας που δεν το θέλουν, δεν έχουν άδικο.

Αλήθεια, τι να κάνουμε το Halloween όταν έχουμε και Απόκριες και Ψυχοσάββατα και Γιορτή των Αγίων Πάντων; Μήπως δεν τρώμε αρκετά γλυκά τα Χριστούγεννα (και τι γλυκά ε!) Και γιατί να γιορτάζουμε κάτι αμερικάνικο ενώ οι Αμερικάνοι δεν γιορτάζουν πχ την Τσικνοπέμπτη ή την Καθαρά Δευτέρα;

Εδώ βρίσκεται το λάθος. Στην Ελλάδα το Halloween δεν είναι γιορτή. Δεν τηρούνται αντίστοιχα έθιμα ουτε και υπάρχει κάποια επίσημη ανακοίνωση από δήμους ή εκκλησίες (μιας και το Halloween είναι χριστιανική γιορτή).

Δεν είναι γιορτή το Halloween. Είναι απλώς κομμάτι της ξενόφερτης pop κουλτουρας όπως αυτής με τις ταινίες τρόμου, τα κόμιξ, τους υπερήρωες της Marvel και της Dc, των video games, των manga, του Τόλκιν και του Χάρυ Πόττερ. Είναι μια θεματική ενδυμασία της συγκεκριμένης εποχής, μια διακόσμηση και ένα κατά τόπους φεστιβάλ. Και στην τελική κάπως έτσι μας ήρθε εδώ: θεματικά καφέ-ζαχαροπλαστεία και πάρτι σε μικρά μπαρ. Στη συνέχεια προχώρησε σε ορισμένους παιδότοπους και φροντιστήρια αγγλικών μιας και τα παιδιά είναι εξοικειωμένα με το Halloween μέσω του Nickelodeon.

Όπως και να το κάνεις, γιορτή δεν είναι. Μπορεί κάποτε να γίνει. Αλλά για όλους εμάς που δεν πήγαμε ποτέ στο Hogwards, στη Disneyland, στη Μέση Γη ή οπουδήποτε μπορείς να συναντήσεις μάγους, μάγισσες και άλλα τέτοια ατμοσφαιρικά, είναι μια ωραία ευκαιρία να ντύσουμε (και να ντυθούμε ενίοτε) το Φθινόπωρο.

Είμαστε κι εμείς που έχουμε και κάτι απωθημένα από τα μικρατά μας, τότε που βλέπαμε τον ET και το Nightmare Before Christmas και αναρωτιώμασταν γιατί να μην έχουμε και εδώ κάτι τέτοιο. Και φυσικά είμαστε και οι χεβιμεταλλάδες που μεγαλώσαμε με τους Helloween (με σήμα την κολοκυθα) που και αυτοί, παρόλο που δεν το είχαν στο χωριό τους ως Γερμανοί, μια χαρά το υιοθέτησαν τη δεκαετία του 90.

Enjoy!

[image error]

(Σημειωση: το Halloween δεν είναι αμερικάνικο αλλά ιρλανδικό και σκωτζέζικο αλλά φυσικά έπιασε τόπο στην Αμερική μετά από την έλευση μυριάδων προσφύγων από τις χώρες που προαναφέρθηκαν. Κάτι που άλλωστε συνέβη νωρίτερα με τα γερμανικά και ολλανδικά έθιμα των Χριστουγέννων όπως το δέντρο και ο Σάντα Κλάους. Και ναι, οι Αμερικάνοι ειναι ειδικοί στο να παίρνουν κάτι έτοιμο και να το κάνουν υπερπαραγωγή)

Και κάπου εδώ πρέπει να πω ότι όσο και να μου αρέσει το Halloween (και πιστέψτε με, μου αρέσει πολύ) εύχομαι να μην το γιορτάζουμε εδώ. Δεν μπορώ να φανταστώ μπουζούκια και σκυλάδικα διακοσμημένα με κολοκύθες και νυχτερίδες και «καλησπέρα και καλή βραδιά». Έχω γράψει και ένα σχετικό κείμενο το οποίο δημοσιεύτηκε το 2015 στο Daily Owl με τίτλο «Μπελάς ή Μπακλαβάς;»

Ήταν η προτελευταία νύχτα του Οκτώβρη και η γκρίνια έδινε και έπαιρνε. Όλοι παραπονιόντουσαν για την κακοκαιρία των προηγούμενων ημερών, την αλλαγή της ώρας, το ξαφνικό κρύο και τις ιώσεις, για το κόστος της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου, για τα σπρωξίματα στις τράπεζες και φυσικά για τη δόση της εφορίας που έπρεπε να πληρωθεί μέχρι το άλλο πρωί μαζί με το χαράτσι, που για ακόμα μια χρονιά έπρεπε να εισπραχθεί κανονικά. Πιο πολύ όμως παραπονιόταν για το Χάλoουιν.

Είχε αρχίσει βέβαια να γιορτάζεται κανονικά εδώ και τέσσερα χρόνια, αλλά δεν είχαν δει όλοι Έλληνες τις εκδηλώσεις του Χάλoουιν με καλό μάτι. Για τους περισσότερους ήταν μια ακόμη καινούργια και ξενόφερτη γιορτή και, παρόλο που είχε της ρίζες της πολλούς αιώνες μέσα στο χρόνο, την χαρακτήριζαν ως μια ακόμα ανόητη “αμερικανιά”. Την “αμερικανιά” αυτή λοιπόν, ούτε η ηπειρωτική αλλά ούτε και η νησιωτική Ελλάδα την ακολουθούσε. Το Χάλοουιν εορταζόταν με μεγαλοπρέπεια μοναχά στα μεγάλα αστικά κέντρα κι έτσι η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα, η Αθήνα και ο Πειραιάς μετατρέπονταν για λίγες μέρες σε κατάφωτες, στοιχειωμένες πόλεις γεμάτες φαντάσματα, μάγισσες, βρικόλακες και τέρατα που τριγυρνούσαν στους δρόμους ζητώντας γλυκά και κάνοντας σαματά. Η επαρχία δεν έπαιρνε μέρος σε όλο τούτο. “Αυτά είναι έργα του Σατανά” έλεγαν όσοι ασπάζονταν την επίσημη γνώμη της Εκκλησίας. “Πρέπει να διαφυλάξουμε την πίστη, την πατρίδα μας και τις αρχές μας”, διαλαλούσαν παντού.

Χάλοουιν λοιπόν και όλοι γκρίνιαζαν πιο πολύ απ’ ότι αν δεν ήταν Χάλοουιν. Γκρίνιαζαν αυτοί που το μισούσαν, γκρίνιαζαν κι εκείνοι που το αγαπούσαν. Οι δεύτεροι ας πούμε ήθελαν έναν περισσότερο γκόθικ χαρακτήρα και λιγότερο ελληνικό. Εδώ που τα λέμε, δεν είναι και ό,τι καλύτερο να βλέπεις νυχτερίδες και κολοκύθες να στολίζουν τα σκυλάδικα και τις ταβέρνες και οι γνωστές λαϊκές, να τραγουδούν δημοτικά ή νησιώτικα ντυμένες βαμπίρ. Από την άλλη, το βράδυ εκείνο οι ληστείες, οι κλοπές και οι βανδαλισμοί αυξάνονταν κατακόρυφα μαζί με άλλα πολλά κακουργήματα, για τα οποία η κοινή γνώμη κατηγορούσε το Χάλοουιν και και τους υποστηρικτές του. Τα παιδιά γκρίνιαζαν επίσης γιατί οι γονείς τους δεν θα τα άφηναν να βγουν έξω για το έθιμο του “φάρσα ή κέρασμα” αλλά και οι γονείς γκρίνιαζαν επειδή θέλοντας και μη, έπρεπε να αγοράσουν στολή για τα πάρτυ μασκέ, όπου τα παιδιά τους ήταν καλεσμένα. Όσο για τους δημοσίους υπαλλήλους, αυτοί ήταν που γκρίνιαζαν πιο πολύ από όλους, καθώς ήλπιζαν σε μία ακόμη αργία την οποία στόχευαν να κολλήσουν με εκείνη της επετείου του “ΟΧΙ”, φτιάχνοντας ένα έξτρα λαχταριστό πενθήμερο καθισιό. Το υπουργείο παιδείας και θρησκευμάτων όμως δεν τους έκανε τη χάρη αφού δεν αναγνώριζε την τριακοστή πρώτη του Οκτώβρη ως αργία.

Ένα ακόμα φαινόμενο που παρατηρούνταν τη μέρα αυτή ήταν η άγνοια που χαρακτήριζε τους πάντες, νέους και γέρους, αφού ελάχιστοι ήταν εκείνοι που ήξεραν την προέλευση και το λόγο της εορτής του Χάλοουιν.

“Βρε παιδιά”, ρώτησε ένας παππούς κάτι πιτσιρίκια που ήρθαν μασκαρεμένα στο καφενείο ζητώντας γλυκά, “για πέστε μου εσείς που τα ξέρετε καλύτερα. Τι είναι αυτό το κέρατο, το πως-το λένε. Εμείς δεν ξέραμε ούτε τα Χάλαην, ούτε τα Μάλαην, ούτε τα Σάλαην. Τι διάολο είναι αυτό, μπορείτε να μου πείτε;”

“Γιατί δεν το γκουγκλάρετε;” είπε ένα από τα παιδιά.

“Τι να το κάνω;” απόρησε ο γέρος και με το δίκιο του αφού ο άνθρωπος δεν ήξερε “από αυτά τα πράγματα” κι ούτε είχε και κανέναν να τον βοηθήσει να τα μάθει.

Γενικά ήταν μια νύχτα εκνευρισμού, γκρίνιας και πολλών απροόπτων, γλυκών, μπελάδων και… μπακλαβάδων. Κι όπως όλα έδειχναν, δεν θα κρατούσε για πολλά χρόνια, παρ’ όλο που όσοι πίστευαν σε θεωρίες συνομωσίας για ψεκασμούς, σατανικούς Εβραίους και τέτοια, ισχυρίζονταν το αντίθετο. Ότι το Χάλοουιν ήρθε για να μείνει, φέρνοντας την παγκοσμιοποίηση και το σήμα του Διαβόλου στην μικρή μας Ελλαδίτσα που όλα τα κακά (πνεύματα και μη), την είχαν βάλει στο μάτι.

Το σίγουρο πάντως ήταν πως οι πεθαμένοι, οι πραγματικοί ήρωες της γιορτής του Χάλοουιν, ούτε τσακώνονταν, ούτε γκρίνιαζαν, ούτε και νοιάζονταν για το μέλλον και το παρόν, όπως επίσης και για το αν από τις κολώνες των δρόμων, κρέμονταν ελληνικές σημαίες ή κολοκύθες.

Γιώργος Χατζηκυριάκος 2015

[image error]