ΔΕΝ ΉΤΑΝ Η ΠΡΏΤΗ ΦΟΡΆ
που παίρναμε μέρος σε μια τέτοια μάχη. Είχαμε βρεθεί πολλές φορές δίπλα-δίπλα μαζί με τον Άκη ως συμπολεμιστές.
Σκληρός και άνισος αγώνας. Δύο εμείς, ή τέσσερις το πολύ,
και εκατοντάδες, χιλιάδες πολλές φορές οι εχθροί! Και σα
να μην έφτανε η αριθμητική τους υπεροχή, ήταν συνάμα
πανούργοι, πονηροί και γεμάτοι μοχθηρία! Τούρκους τους
ονομάζαμε! Κι ας ήταν γαϊδουράγκαθα. Τούρκους, γιατί
πάντα ήταν οι πολλοί κι εμείς πάντοτε λιγότεροι. Τούρκους, γιατί τις περισσότερες φορές, για να μην πω όλες,
τους ξεπαστρεύαμε. Εκτός από ορισμένες, ελάχιστες περιπτώσεις, που ήταν τόσοι πολλοί οι άτιμοι οι Τούρκοι, που
μας νικούσαν. Όχι αυτοί, αλλά η κούραση και η εξάντληση.
Με προδοσία μάλιστα! Τούρκους τους ονομάζαμε και τους
σκοτώναμε με μεγάλη ευχαρίστηση. Πάντα με τον ίδιο τρόπο. Τον αποκεφαλισμό!
Αν αναρωτιέστε, για ποιον λόγο τρέφαμε τόσο μίσος
μέσα μας για τους κάτοικους της γειτονικής χώρας… Τι να
πω… Δεκατεσσάρων χρονών ήμασταν, σχολείο πηγαίναμε ακόμα.

Απόσπασμα από τον "ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ" επειδή το μίσος δεν είναι αυτοφυές, αλλά καλλιεργείται!