[image error]

Φαγώθηκαν και πάλι οι δέκα φυλές της Αττικής να στολίσουν για τα Χριστούγεννα δύο μήνες πριν από τα Χριστούγεννα. Δεντράκια, φιογκάκια, φωτάκια, ελαφάκια, σκατάκια και χιονάκια. Μαγεία αμερικάνικη, νεουρκοέζικη με το χιόνι να πέφτει έξω από το τζάμι ενώ μέσα το τζάκι να καίει και ο Σινάτρας να τραγουδάει για Γουάιτ Κριστμας και Γουάιτ Γουόκερς.

Έτσι συμβαίνει από τότε που ο Αη Βασίλης μετακόμισε από την Καισαρεία στον Βόρειο Πόλο και από τότε που ο Βαβαρός μας φίλος, ο Όθωνας, μας έφερε το γερμανικό έθιμο του στολισμένου ελάτου, κάτι που δεν είχαμε στο χωριό μας, όπως το Halloween. Βεβαίως είχαμε το καράβι εμείς, αν και παίζει και τούτο να είναι έθιμο ολλανδικό, αν είσαι μαμούνι και τα ψάχνεις σε βάθος όλα αυτά τα ωραία πραγματάκια. Στο τέλος βέβαια θα καταλήξεις ότι όλα τούτα, καράβια, δέντρα, αγιοβασίληδες και μικροί Χριστοί, ξεκίνησαν από τον θεό Διόνυσο, αλλά για όλα αυτά θα μιλήσουμε μια άλλη φορά.

Ας επιστρέψουμε στο σήμερα και στις δέκα φυλές της Αττικής (ή πόσες είναι τέλοσπαντων) που έχουν αυτή τη μανία να στολίζουν για τα Χριστούγεννα από τις αρχές του Οκτώβρη. 

Ζούμε σε μια πόλη που το χιόνι πέφτει πολύ σπάνια. Συνήθως το όμορφο αυτό χριστουγεννιάτικο χιονισμένο τοπίο, το βλέπουμε στην Αθήνα εκεί προς Φλεβάρη μεριά. Και αυτό βέβαια για μια δύο μέρες, εξαρτάται από τον καιρό και την περιοχή. Είναι δηλαδή πιο πιθανό να χιονίζει τις Απόκριες παρά την Πρωτοχρονιά. Για αυτό και εκείνες τις μέρες βλέπεις να κυκλοφορούν έξω δέκα μπάτμαν με τρία μπουφάν ο καθένας – τι κακό κι αυτό;

Τα πρώτα τα καλά τα χιόνια τα ρίχνει μετά του Αη Γιαννιού, δηλαδή όταν έχουν φύγει και οι γιορτές και τα Χριστούγεννα και τα Φώτα και έχουμε μείνει εμείς με την ξενέρα, την μουντάδα, την μαυρίλα, τις άδειες τσέπες και τα παραπανίσια κιλά. Δεν μοιάζει σαν το Πνευμα των Χριστουγέννων να μας τρολάρει για τα καλά; Εκτός και αν είναι μαζί με τους Παλαιοημερολογήτες που γιορτάζουν τα Χριστούγεννα με μια μικρή καθυστέρηση.

Αλλά έτσι είναι φίλοι. Το σνόου πέφτει μετά τα Χριστούγεννα, όταν πια έχουμε ξεστολίσει και ξενερώσει.

Ωστοσο οι Αθηναίοι και τα υπόλοιπα εννιά φύλα της Αττικής, έχουν την μανία να στολίζουν από τα μισά του Οκτώβρη. Έλατο στο σαλόνι με σημαία στο μπαλκόνι και αγιοβασίληδες στο Πολυτεχνείο. Και από καιρό; Καλοκαίρι! Βερμούδες, κοντομάνικα και κουνούπια. Πολλά κουνούπια. Και αυτός ο καημένος ο Νοέμβρης, ο μοναδικός αληθινός φθινοπωρινός μήνας που μας έχει απομείνει, ντύνεται αναγκαστικά Δεκέμβρης.

Γιατί; Γιατί τόση βιασύνη;

Δεν θα ήταν καλύτερα να στολίζαμε όπως παλιά από την αρχή του Δεκέμβρη και να το κρατούσαμε μέχρι να μπουν οι Απόκριες; Να γλυκάνουμε κάπως αυτόν τον μαύρο και μουτζούφλη μήνα που λέγεται Γενάρης. Να διατηρούμε όλα εκείνα τα σύμβολα της φύσης και του ουρανού (δέντρα, φώτα και αστέρια) όλο το χειμώνα αντί να κλέβουμε από το φθινόπωρο και το παρατεταμένο καλοκαίρι;

Γιου νόου νάθινγκ Τζον Σνόου. Λέτι σνόου, λέτι σνόου, λέτι σνόου.

Γιώργος Χατζηκυριάκος

ΥΓ: όλα αυτά τα σκέφτεται και γράφει ένας ορκισμένος Χριστουγεννόφιλος που έχει εκδόσει ήδη τρία βιβλία με χριστουγεννιάτικες ιστορίες και έχει ακόμα καμιά δεκαριά παραμύθια και άρθρα στο ενεργητικό του. Τσεκάρετε τη σειρά φαντασίας «Το Τραγούδι του Χρόνου» και το «Γελαστό Πνεύμα των Γιορτών»