Προσπαθώ  μέρες να γράψω ένα ποίημα για το κορίτσι απέναντι. Το παρατηρώ που κάθεται τις νύχτες στο πιάνο. Τα δάχτυλά του είναι αέρινα. Τα πλήκτρα λιώνουν στο άγγιγμά του. Στη σιωπή της νύχτας οι ξεστρατισμένες νότες σκοντάφτουν σε όνειρα κουμπωμένα. Σε ανήλιαγα χαμόγελα σκάνε διθυραμβικά, προτού ουρλιάξουν «ησυχία» οι γείτονες. Γάτες και σκύλοι, πουλιά … Συνέχεια →