[image error]

Το 2020 μπήκε με γιορτές, αργίες, δώρα και ευχές. Τουλάχιστον μακριά από τις Εφτά Θάλασσες που πλέει ο Ιπτάμενος Ολλανδός, το στοιχειωμένο πλοίο που με κρατάει αιχμάλωτο στο escape room που δουλεύω. Εκεί, στο καράβι, στο αμπάρι και στο κελί, δεν έχει Χριστούγεννα. Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Και εγώ μες πίσω από τα κάγκελα, στη ρημαγμένη στολή του πειρατή και με ένα άδειο μπουκάλι να συλλογίζομαι τον Χρόνο που φεύγει και χάνεται.

Γιορτές; Ποιες Γιορτές; Εδώ δεν έχει ξεκούραση. Δεν έχει Χριστούγεννα. Εδώ δεν έχει γιορτές.

Το 2020 μπαίνει με διαφορά λίγων ωρών. Αλλαγή του έτους τα μεσάνυχτα, λίγο ξενύχτι και την άλλη μέρα και πάλι δουλειά. Από νωρίς. Μέσα στο καράβι να ονειρεύομαι τους θησαυρούς που ποτέ δεν βρήκα, το λιμάνι που δεν έφτασα, τη δόξα, το χρυσάφι και κάθε τι που έσπρωξε έναν πειρατή στη θάλασσα, μακριά από το σπίτι. Εκεί, να τραγουδώ παλιά ναυτικά τραγούδια, ιρλανδέζικους σκοπούς και μπαλάντες πειρατών που χάθηκαν σε ξένα ύδατα.

Και τότε έρχεται το μήνυμα. Το μήνυμα της Ιωάννας:

«Χρόνια πολλά και ευτυχισμένο το 2020! Το Σάββατο 4/Ιανουαρίου κλείσαμε για τον Πειρατή. Θα είσαι εκεί να σε ξαναδεί η Μαρία;»

Η Μαρία. Η Μαρία! Το γενναιότερο παιδί που πέρασε ποτέ από το Release the Kraken θα ερχόταν και πάλι στον Ιπτάμενο Ολλανδό. Η Μαρία, το κορίτσι που μου χάρισε για δώρο μια αγκαλιά και μια υπόσχεση, την Παραμονή των Χριστουγέννων του 2018, θα ερχόταν και πάλι να με δει. Η Μαρία από την Νέα Μάκρη, που το 2019 με έφερε τόσο κοντά, την μία ως Προμηθέα και την άλλη ως Μαραθονομάχο.

Τρεις μέρες πέρασαν. Και ήταν αρκετές για να θυμηθώ όλα τα παιδιά που πέρασαν από το Release the Kraken. Παιδιά που τα συνάντησα ξανά στην άλλη μου δουλειά, εκεί στις εκδρομές, στην Πάρνηθα, αγόρια και κορίτσια που έλεγαν στους φίλους τους για τον πειρατή που συνάντησαν στο πάρτι τους. Παιδιά με καλή ψυχή, με χιούμορ, φαντασία, καλοσύνη.

Παιδιά. Πόσα και πόσα πέρασαν από αυτό το πλοίο μέσα σε 21 μήνες; Ω Θεέ μου, πάρα πολλά. Παιδιά που ξαναγύρισαν να πουν ένα γεια. Παιδιά που δεν φάνηκαν ξανά. Παιδιά που ξέχασα και που έσβησα στην μνήμη τους. Παιδιά. Πολλά παιδιά. Αλλά κανένα τους σαν την Μαρία.

Μαρία. Γέννημα καλοκαιριού. Καρδιά της περιπέτειας. Ψυχή της θάλασσας. Μάτια γεμάτα θαύμα, ταξίδι και αιώνια παιδικότητα. Στα αλήθεια, ποιος θα μπορούσε να ελευθερώσει μια ναυτική κατάρα εκτός από ένα πλάσμα σαν αυτό; Ποιος θα μπορούσε να νικήσει τα τέρατα και να σώσει ένα μάτσο ξεγραμμένους πειρατές;

Το Σάββατο ήρθε μαζί με τον Γενάρη, το νέο έτος, την Μαρία, τον αδελφό της και την παρέα τους. Το παιχνίδι ξεκινά, τα φώτα σβήνουν και η ιστορία ζωντανεύει. Και να σου την εκεί, ένα κεφάλι ψηλότερη με μια μπλούζα Star Wars και ένα προσωπάκι όλο αμηχανία και ντροπή και μια καρδιά γεμάτη θάρρος. Η Μαρία, ένα κορίτσι που σε λίγο θα γίνει κοπέλα, ένα παιδί που θα μείνει για πάντα παιδί.

Πώς είναι να ανταμώνεις έναν φίλο μετά από χρόνια; Πώς είναι να βλέπεις τα σημάδια του Χρόνου πάνω στο πρόσωπο του; Πώς είναι να μεγαλώνεις και να αντικρίζεις τον εαυτό σου νέο ξανά; Πώς είναι να ζεις την Περιπέτεια;

Πώς περνάει η ώρα; Πώς όλα τελειώνουν  ξανά; Πώς έρχεται και πάλι η ώρα του αποχαιρετισμού;

Ναι, κάπως έτσι. Απλά.

Το παιχνίδι τελείωσε. Κάπως διαφορετικά αυτή τη φορά. Πήρα την καρδιά του Κράκεν και την έδωσα στην Μαρία μαζί με το καπέλο. Από τώρα και στο εξής εκείνη θα ήταν η καπετάνισσα μας. Η προφητεία ολοκληρώθηκε. Το παιδί που θα επέστρεφε στον Ιπτάμενο Ολλανδό, θα έλυνε την κατάρα και θα έπαιρνε το πλοίο. Και όλοι θα ήμασταν ελεύθεροι ξανά.

Και έτσι τελείωσε το παιχνίδι. Μα η ιστορία θα συνεχίζεται.

Και μετά τα κλασσικά διαδικαστικά του παιχνιδιού. Φωτογραφιες, σκορ ομάδας, «πάρτε τα πράγματα σας» κτλ

Μα η Μαρία έμεινε εκεί. Μου έδωσε την πιο γερή αγκαλιά που μπορεί να δώσει μια φίλη. Η καρδιά της βροντοχτυπούσε και τα χέρια της έτρεμαν μαζί με τα όμορφα λόγια της.

«Μου έλειψες. Δεν θέλω να ξαναφύγω. Σε αγαπώ»

Και οι καρδιές μας χτυπούσαν στην Καραιβική. Στην Άκρη του Χρόνου, στα Πέρατα του Κόσμου, εκεί που όλοι είμαστε παιδιά, ήρωες, πειρατές και πολεμιστές. Εκεί που έχει πάντα Χριστούγεννα, εκεί που οι Γοργόνες τραγουδούν για φίλους που μένουν πάντα φίλοι, για παιδιά που δεν μεγαλώνουν ποτέ,  για ανθρώπους με καλή ψυχή, χαμόγελο στα χείλη και δάκρυα στα μάτια.

Εκεί που χτυπάει η καρδιά της Μαρίας.

Εκεί που χτυπάει η καρδιά ενός κοριτσιού που θα μείνει για πάντα αθώο.

Εκεί που χτυπάει η καρδιά ενός παιδιού που θα μείνει για πάντα παιδί.

«Θα έρχομαι κάθε Χριστούγεννα να σε βλέπω»

«Και εγώ θα είμαι για πάντα εδώ, σε αυτό το στοιχειωμένο πλοίο να σε περιμένω»

Μαρία. Καπετάνισσα μου. Παιδί μου.