Τέλειωσε κι αυτή η σχολική χρονιά. Πήγαμε το πρωί και πήραμε τους βαθμούς. Το προαύλιο άδειο. Πού είναι τα παιδιά που παίζανε μπουγέλο κάθε χρόνο; Άφαντα κι αυτά μαζί με τις νερομπόμπες και τα νεροπίστολα τους. Το προαύλιο ήσυχο, εικόνα ξένη και άρρωστη. Οι βρύσες κλειστές. Κανείς δεν τις πλησιάζει. Ο δάσκαλος μας είπε πως θα είναι η τελευταία του χρονιά. Βγαίνει στη σύνταξη, δεν θα πάρει τα δικά μας του χρόνου. 40 χρόνια εκεί, μέχρι κι εγώ τον θυμάμαι όταν ήμουν παιδί. Ήταν ένα με το συγκεκριμένο Δημοτικό, και τώρα ο κύκλος ολοκληρώθηκε. Τέλος. Φεύγει και η Αγγλικού που είχε φέρει το Halloween στο σχολείο μας, αντίθετα με την ξινή την Εικαστικού που έλεγε ότι αυτά είναι του Σατανά. Την στέλνουν αλλού τώρα, κρίμα γιατί αγαπούσε τα παιδιά και τα παιδιά την αγαπούσαν επίσης. Φύγαμε και εμείς με ένα κενό, σαν αυτό που μας άφησε ο Μάρτιος και η Άνοιξη του 20. Καμιά δροσιά στο προαύλιο, κανένα γέλιο, καμιά φωνή. Κάτι τυπικοί αποχαιρετισμοί, άρρωστοι κι αυτοί σαν την πανδημία που μας σκέπασε. Τί κωλο-Ιούνης κι αυτός; Καμιά διάθεση για καλοκαίρι, καμιά διάθεση για διακοπές. Κενό και ζέστη μαζί συννεφιά και βουβαμάρα.

Οι βρύσες κλειστές. Κανείς δεν τις πλησιάζει.

Γιώργος Χατζηκυριάκος