Από τα τέλη Δεκεμβρίου 2013, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΙΑΝΟΣ» το νέο, δέκατο κατά σειρά βιβλίο του Σπύρου Κουζινόπουλου «Οι μεγάλες πολιτικές δολοφονίες στη Θεσσαλονίκη του 20ου αιώνα», με το οποίο ο συγγραφέας, αξιοποιώντας σημαντικά νέα στοιχεία, ντοκουμέντα και άγνωστο φωτογραφικό υλικό, φωτίζει συνταρακτικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη Μακεδονική πρωτεύουσα στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν, συγκλονίζοντας το πανελλήνιο αλλά και τη διεθνή κοινή γνώμη. Το προηγούμενο βιβλίο του Σπ. Κουζινόπουλου, που είχε εκδοθεί το 2011, με τίτλο «Δράμα 1941: Μια παρεξηγημένη εξέγερση», ήταν υποψήφιο το έτος 2012 για το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας.

Όπως σημειώνει ο Σπ.Κουζινόπουλος, «εξετάζοντας διεξοδικά το κάθε ένα από αυτά τα εγκλήματα, διαπίστωσα έκπληκτος ότι παρουσίαζαν μεταξύ τους αρκετά κοινά χαρακτηριστικά. Ομοιότητες τέτοιες, που οδηγούν τον καθένα να αναρωτιέται μήπως οργανώθηκαν από το ίδιο σκοτεινό κέντρο, αν και η πρώτη πολιτική δολοφονία που περιγράφω, απέχει από την τελευταία κοντά έξι δεκαετίες. Κι όμως, η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε τόσο κατά τη διάπραξη, όσο και τη συγκάλυψη των φυσικών και ηθικών αυτουργών,  παρέμενε σχεδόν η ίδια. Λες και οι δολοφονίες αυτές σχεδιάζονταν και εκτελούνταν από έναν κοινό εγκέφαλο».Όπως επισημαίνει ο συγγραφέας, «κοινό στοιχείο που προκύπτει από τη διερεύνηση όλων αυτών των  πολιτικών εγκλημάτων, ήταν οι συντονισμένες προσπάθειες που είχαν καταβληθεί για τη συγκάλυψη των δολοφόνων αλλά πρωτίστως των ηθικών αυτουργών εκείνων των δολοφονιών. Και τα σενάρια που είχαν εξυφανθεί για τον αποπροσανατολισμό των ανακρίσεων και την απόκρυψη των δραστών και των εμπνευστών, λες και είχαν αντιγραφεί με το ίδιο ξεθωριασμένο καρμπόν.Έτσι:-Ο δολοφόνος του βασιλιά Γεώργιου του Α΄ επιχειρήθηκε να εμφανιστεί ως «αναρχικός». Και όταν αποκάλυψε στη βασίλισσα Όλγα τους ηθικούς αυτουργούς εκείνου του αποτρόπαιου εγκλήματος, λίγο μετά, είχε το τέλος του δολοφόνου του Τζον Κένεντι, του Λη Χάρβεϊ Όσβαλντ, που δολοφονήθηκε ενώ ήταν κρατούμενος. Αλλά και ο ογκώδης φάκελος της δικογραφίας, που είχε σχηματισθεί για την υπόθεση, καταστράφηκε από … «τυχαία πυρκαγιά» στην καμπίνα του πλοίου με το οποίο θα μεταφερόταν στην πρωτεύουσα.- Ο δράστης της δολοφονίας του Γιάννη Ζεύγου επιχειρήθηκε αρχικά να εμφανιστεί ως «αποσκιρτήσας ανανήψας κομμουνιστής». Και όταν αποκαλύφθηκε από μαρτυρίες συνεργατών του ότι το σχέδιο της δολοφονίας είχε καταστρωθεί στο ίδιο το Υπουργείο Ασφάλειας, τότε άλλαξε το τροπάριο και εφευρέθηκε ο ροζ ισχυρισμός της …. ερωτικής αντιζηλίας! Ευτυχώς ο ίδιος ο φονιάς, λίγο πριν πεθάνει, σε ένα ξέσπασμα μεταμέλειας, αποκάλυψε εκείνους που όπλισαν το δολοφονικό του χέρι.-Στην περίπτωση πάλι της δολοφονίας του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ, επιστρατεύθηκαν μυστικές και φανερές υπηρεσίες σε Ελλάδα και ΗΠΑ για τη συσκότιση του εγκλήματος και τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης. Και για να καθησυχαστεί η διεθνής κοινότητα, που απαιτούσε την αποκάλυψη των δολοφόνων, τότε «φορτώθηκε» το έγκλημα στις πλάτες τριών ατόμων που ήταν όμως παντελώς άσχετοι με την υπόθεση: Ο ένας, βρισκόταν την ώρα του εγκλήματος εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, ο δεύτερος ήταν νεκρός από καιρό και για τον τρίτο, το δημοσιογράφο Γρηγόρη Στακτόπουλο, που ως άλλος Ντρέϊφους κλείστηκε άδικα 12 χρόνια στη φυλακή, το μόνο ενοχοποιητικό στοιχείο ήταν ότι …. μιλούσε καλά Αγγλικά!-Για το φόνο με θύμα το μέλος της ΕΔΑ, Στέφανο Βελδεμίρη, προπαραμονή των περιβόητων εκλογών της βίας και νοθείας του Οκτωβρίου 1961, κατασκευάσθηκε η εκδοχή της «καταδίωξης εμπόρων ναρκωτικών» και του «εξοστρακισμού των σφαιρών», για να δικαιολογηθεί το έγκλημα. Και η ταυτότητα του δράστη αποκρύφτηκε επιμελώς επί μέρες από τις αστυνομικές αρχές, μέχρι να ανακοινωθούν τα εκλογικά αποτελέσματα!-Η πολιτική δολοφονία του βουλευτή της αριστεράς, Γρηγόρη Λαμπράκη από μία συμμορία παρακρατικών και κρατικών οργάνων, το Μάιο του 1963, καταχωρήθηκε ως «τροχαίο ατύχημα». Για να ακολουθήσει ένα ρεσιτάλ πολιτικών, αστυνομικών, δικαστικών και άλλων παρεμβάσεων ώστε να μείνουν στο απυρόβλητο οι ένοχοι.-Στην εν ψυχρώ εκτέλεση του νεολαίου αγωνιστή κατά της χούντας, Γιάννη Χαλκίδη, προβλήθηκε από τις χουντικές αρχές της εποχής ο ισχυρισμός της «ανταλλαγής πυροβολισμών αστυνομικών με οπλισμένους καταδιωκόμενους». Και για να τεκμηριωθεί εκείνη η κατασκευασμένη κατηγορία, εμφανίστηκε από το πουθενά κι ένα περίστροφο, με το οποίο τάχα ήταν «οπλισμένος» ο Χαλκίδης, αν και αποδεδειγμένα ο δολοφονημένος αγωνιστής του αντιδικτατορικού κινήματος και οι συναγωνιστές του ήταν εντελώς άοπλοι.
-Τέλος, στην υπόθεση δολοφονίας του τέως βουλευτή της ΕΔΑ, Γιώργου Τσαρουχά, επικεφαλής του αντιδικτατορικού αγώνα στη Θεσσαλονίκη, θα ίσχυε ίσως ακόμη μέχρι τις μέρες μας το σενάριο των αρχών της δικτατορίας περί «τυχαίου θανάτου εκ καρδιακής προσβολής». Είχε μάλιστα κινηθεί όλος ο μηχανισμός της χούντας στη Βόρεια Ελλάδα, με απανωτές πιέσεις και ανοιχτή παρέμβαση στις δικαστικές αρχές για να αποσιωπηθούν οι πραγματικές συνθήκες θανάτου και οι δράστες της δολοφονίας του Τσαρουχά. Ευτυχώς, υπήρξε ένας παρατηρητικός δικαστικός, ο οποίος, διενεργώντας εξονυχιστική ανάκριση μετά τη Μεταπολίτευση, ανακάλυψε πεταμένο σε ένα συρτάρι της αστυνομίας, ένα φάκελο, που περιείχε φιλμ της Σήμανσης, με φωτογραφίες οι οποίες είχαν τραβηχτεί στο νεκροτομείο και έδειχναν το σώμα του δολοφονημένου αγωνιστή κατάμαυρο από τα βασανιστήρια.