lang hield ze zich stil, maar straks daagt ze op,
neemt een stoel, schuift bij je aan, kijkt, strijkt langs
je wang, vangt een traan op, heeft die lief, knijpt speels
in je been, meent wat ze zegt en wat ze zegt is:
hé, nu blijf ik, nu wijk ik niet meer van je zij.

als eens.
het tij keert.

en al zal het nooit zo gaan, al landt haar hand
niet daar waar je wil dat ze landt, het beeld danst.
jouw hoofd zwijgt niet om ter langst.