Vier uur in de trein de neus in een roman duwen. Niet meer dan een handvol zinnetjes in een schriftje droppen. Is dat werken? Zo’n uitstap, doe dat maar nooit meer over. Puur tijdverlies. Gisterenavond was een kwelduiveltje je weer eens aan het vingerwijzen. In een poging hem van je af te schudden, zette je het op een rennen. In plaats van het duiveltje daarna alsnog zijn zin te geven, dook je in het dagboek van een dichter. Zielsverwant. Na zowaar een onafgebroken nacht tikte je al om zeven uur...