Ik ben weer terug, tijd om een nieuw bericht te plaatsen hier. Een jaar weg met Artsen zonder Grenzen is zomaar verlengd tot 2 jaar en 10 maanden in Oost-Congo. Nou ja, niet zomaar natuurlijk, het was een bewuste keuze van me. Het werk dat ik daar gedaan heb was een grote uitdaging, in een moeilijke setting midden in een oorlog, maar het gaf me veel voldoening en het heeft me heel veel geleerd.

Eucalyptus bomen in Mweso, Oost-Congo

Sinds april ben ik terug in Nederland. Ik ben in de tussentijd wel een paar keer op vakantie geweest hier, maar nu is het einde van mijn contract bij Artsen zonder Grenzen. Tijd en ruimte om familie en vrienden te zien, uit te rusten en te genieten van de vrijheid. Dat valt direct op, na het leven in een oorlogsgebied. De vrijheid om te gaan en staan waar je wil, zelfs in je eentje op afgelegen plekken, of zelfs laat op de avond.

De lange avonden met licht zijn sowieso een fenomeen om weer aan te wennen: ik zat daar in een klein plaatsje bijna recht op de evenaar, dus om 6 uur ’s avonds was het donker, en om 6 uur ’s ochtends licht, het hele jaar door. Andere dingen die me opgevallen zijn terug in Nederland: hoeveel mensen roken (is het meer dan vroeger, of verbeeld ik me dat?), de vele elektrische deelscooters die door de stad slingeren, achtergelaten op de stoep, en de hoge prijzen, vooral in café of restaurant.

Maar genoeg van zo’n opsomming. Het is prettig om thuis te zijn, om er te kunnen zijn voor familie en vrienden, om weer wat vrijwilligerswerk op te pakken en mee te draaien in de serviceclub. En klussen zoals vervanging van de CV-ketel in mijn appartement, of het rondmaken van mijn herregistratie in het BIG-register. Ik hoop vooral ook veel tijd te maken voor het schrijven van een nieuwe roman en een aantal korte verhalen. Een zomer in Nederland, is het plan. Ik heb al de nodige “zomerse” buien over me heen gehad.

De bossen op de stuwwal bij Nijmegen