Kijk. Soms verkloot je het. En misschien is het niet zo’n goed plan om dit online te gooien, maar ik heb geen zin om dit weg te moffelen onder een leugenachtig tapijt van succes. Spark is back en staat heviger dan ooit tevoren. Maar… een maand geleden was het wel even anders. Mijn echtgenoot en eerste lezer las het manuscript van mijn volgende thriller. De eerste vijftig bladzijden vond hij goed. Die waren ook goed, dat wist ik. Nadien vond ik het mwoaaahhh. Niet meer, niet minder. Er was nog werk aan, dat wist ik. Maar pas op het moment dat Eerste Lezer zei: ‘Je hebt een roman geschreven, geen thriller’, wist ik hoe laat het was. En dan kom je jezelf tegen. Wat doe ik? Stoppen? Staat niet in mijn woordenboek. Ik vroeg me af hoe ik er ooit in was geslaagd om zes boeken te schrijven. Hoe andere auteurs erin slaagden en waarom ik ‘het’ blijkbaar kwijt was. Tot ik besefte wat er was gebeurd. Een groot deel van het verhaal werd in beslag genomen door de veelvuldige bezoekjes van hoofdperonage Robin aan haar dementerende vader in het woonzorgcentrum. De scènes waren uit het leven gegrepen. Mijn schoonvader stierf eind juni. Eindelijk werd hij verlost van de Alzheimer die hem vier lange, onmenselijke jaren in zijn greep hield. En ik had het blijkbaar nodig om hem in mijn verhaal opnieuw tot leven te laten komen. Mijn hoofdpersonage onderging hetzelfde lot als wij. Toen. Het detectiveverhaal was naar de achtergrond verdwenen. En ik had dat laten gebeuren. Zodus…. Nam ik mijn moed in beide handen. Ik douchte nog amper, heb nog nooit zo snel gekookt en neen, ook voor seks was er geen tijd meer. Verstand op nul, blik op oneindig en 11 à 12 uur per dag het manuscript herwerken tot wat het hoorde te zijn: een thriller. Eerste lezer herlas het en zag dat het goed was. Met een klein hartje – ik was nog steeds ondersteboven van wat me was overkomen – stuurde ik het naar mijn proeflezers. De eerste reactie is binnen en daar ben ik hééél blij mee. Ze komt van een dame die geen blad voor de mond neemt en die ook proefleest voor een andere Vlaamse thrillerauteur. Haar mening vind je in de foto boven. Het was precies wat ik nodig had om opnieuw vertrouwen te krijgen. Ik heb meer zin dan ooit in schrijven en de eerste zinnen voor een volgend verhaal staan op papier. Maar jongens… Wat een maand heb ik achter de rug…

Heb jij ooit iets meegemaakt waardoor je jezelf tegenkwam of aan jezelf twijfelde? Ben benieuwd.