Η Έμιλυ Κάρρινγκτον απελπίζεται από τη Δικαιοσύνη κι έτσι αποφασίζει να βρει άλλον τρόπο για να αφήσει κάτω το βάρος του μυστικού που κουβαλάει: το ζωγραφίζει και έτσι λέει το μυστικό σε ολόκληρο τον κόσμο. Η Δικαιοσύνη έχει αποτύχει, αλλά το μυστικό δεν είναι πλέον μυστικό. Η Έμιλυ Κάρρινγκτον κάνει ένα τολμηρό βήμα μπροστά και συστήνεται μέσα από το έργο της, λέει δυνατά το μυστικό και επιμορφώνει γονείς, δείχνει τον δρόμο σε παιδιά, αγκαλιάζει τα θύματα.

Η Έμιλυ Κάρρινγκτον είναι μια τυπική έφηβη, η οποία έρχεται από μια οικογένεια με αρκετά προβλήματα, αλλά όπως λέει, πριν βιαστεί από τον Ρίτσαρντ όλες αυτές τις φορές, διέσχιζε το μονοπάτι της ζωής της – εξαιτίας του δεν θα μάθει πού θα την οδηγούσε αυτό το μονοπάτι. Ο μπαμπάς της, εκκεντρικός και ψυχικά άρρωστος, η μαμά της σε άλλη πολιτεία, απέτυχαν να την προστατέψουν.

Ο Ρίτσαρντ αφιέρωσε χρόνο κάνοντας grooming και φυλακίζοντας τον ψυχισμό της Έμιλυ η οποία ήταν σίγουρη πως δεν μπορούσε να μιλήσει πουθενά. Πολλά χρόνια αργότερα τον βλέπει σε ένα φέρι κι έτσι ο θυμός της την σπρώχνει να αναζητήσει δικαιοσύνη. Το παράδειγμά της είναι ένα από τα πολλά που απαντάει στο γιατί τα θύματα δεν αναζητούν δικαίωση.

Φέτος διάβασα και τον Θλιβερό τίγρη της Νεζ Σινό που είναι πολύ κοντά στη δουλειά της Έμιλυ Κάρρινγκτον μιας και τα δυο είναι ψύχραιμες τοποθετήσεις τον θυμάτων βιασμού σε νεαρή ηλικία και ρίχνουν φως στα γεγονότα. Ρίχνουν φως στα πάττερνς των κακοποιητών, το πώς φέρθηκε το κοινωνικό σύνολο και η οικογένεια, πώς φέρθηκαν και ένιωσαν οι ίδιες. Η Σινό τοποθετεί τον εαυτό της απέναντί μας και μας λέει τα πάντα. Η Κάρρινγκτον κάνει ακριβώς το ίδιο: εντός της αφήγησης του παρελθόντος, προσθέτει καρέ με τον εαυτό της στο σήμερα, σε ένα τραπέζι, να μας μιλάει. Ρωτάει τον εαυτό της: γιατί με ζωγραφίζω μπροστά από ένα τραπέζι; μάλλον για να ακουμπάω τους αγκώνες μου, απαντάει.

Αυτά, ας διαβαστούν απ’ όλους μας. Ας διαβαστούν γιατί είναι πασιφανές πως και οι δύο μάτωσαν τόσο όχι απλά για να ακουμπήσουν την ψυχή τους εντός της αφήγησης και να ανακουφιστούν, αλλά για να μάθουμε εμείς πώς ακριβώς συμβαίνει αυτό, αυτό για το οποίο, πολύ κακώς, δεν μιλάμε. – Κάθε φορά που αγνοούμε την ιστορία ενός θύματος, ένας βιαστής δρα ανενόχλητος.