Bericht 1. 

In het laatste nummer van het blad ‘De Wereldfietser’ las ik een artikel over Helmut Riemenschneider, een van de bekendste Belgische wereldreizigers op de fiets met een naam die overigens niet erg Vlaams klinkt en al evenmin Waals. Meer Duits, zou je op het eerste gehoor zeggen en daarmee had dat eerste gehoor je niet misleid, want hij ís een Duitser. Als machinist kwam hij in 1958 op een schip uit West Afrika aan in Antwerpen. Hij was doodziek en werd meteen in een ziekenhuis opgenomen. Daar werd hij verzorgd door zuster Rosa uit Dessel, Vlaanderen. En verder ging het als in een film: Helmut, die al min of meer opgegeven was door de doktoren, werd rerepatrieerd naar Duitsland, genas daar echter en keerde later terug naar Rosa in Dessel. Daar trouwden ze in 1961 en zo bleef Helmut tot op de huidige dag in Vlaanderen. Een markant detail was dat hij op dat schip, waar hij doodziek vanaf kwam, een aap (Bimbo) als troeteldier had. Bij het vertroetelen had Bimbo hem een paar keer gebeten. En zo had brave Bimbo mogelijk de koers van Helmuts leven drastisch verlegd!

In bovengenoemd artikel in ‘De Wereldfietser’ stond dat kort geleden deel 1 van Helmuts memoires was uitgekomen. Het leek me daarom een goed idee om dat boek, op deze nieuwe reis naar zuid Frankrijk, bij hem op te gaan halen. Ik kon dan meteen mijn laatste boek bij hem brengen. Ruilen dus, zogezegd en dan natuurlijk van gesigneerde boeken, want een door de auteur gesigneerd exemplaar, liefst met nog een paar originele krabbels er bij, is natuurlijk tientallen malen zoveel waard als een ‘schoon’ boek….. vooral over honderd jaar.

Wij kennen elkaar van vroegere Fiets-en Wandelbeurzen en ook nog van de al lang geleden ter ziele gegane Op Pad beurs. Een e-mail met ‘Ken je me nog?’ volstond dus om het kontakt weer nieuw leven in te blazen. Ja, hij kende me nog, ik was welkom bij hem en hij had al een boek voor me klaar liggen. Mijn tent hoefde ik zelfs niet op te zetten, want hij had een logeerkamer in zijn grote monumentale huis.

Door een paar medische perikelen vertrok ik pas op 8 juli vanuit Drenthe in plaats van het geplande 1 juni. Ik fietste via Zwolle, Bennekom, Macharen en Drunen naar Dessel, waar ik erg gastvrij ontvangen werd door Helmut die sinds 4 jaar weduwnaar is.

De volgende dag fietste hij een eindje met me mee.

Foto 1: Helmut Riemenschneider, niet ver van zijn woonplaats Dessel.Foto 2: Helmut en ik bij de Zuid Willemsvaart. Foto 3: Het klooster van Averbode

De volgende dag fietste ik door Leuven. Daar was ik in 1986, op weg naar West Afrika, voor het laatst geweest. Toch leuk om dat oude centrum weer eens te zien.

Foto 4: Het monumentale stadhuis van Leuven. Jammer van die grote, rode vuilnisbak links onder op de foto. Foto 5: De kathedraal van Leuven. De Santos-fiets (heiligen-fiets!) past er mooi bij.Foto 6: Een straat met mooie huizen in Leuven. Helaas verknoeien al die reuzen parasollen het beeld nogal.

Eenmaal in Frankrijk reed ik een stuk langs het Kanaal van de Sambre naar de Oise. Daar loopt een mooi fietspad langs maar de bewegwijzering was belabberd of eigenlijk geheel non existent.  Ergens stond er toch nog een bord langs het fietspad en dat was dan ook meteen razend interessant!

Foto 7: Een interessant bord langs het fietspad langs het Kanaal van de Sambre naar de Oise. Er zou misschien eens iemand een natte spons over kunnen halen. Het gaat per slot van rekening over de Euro fietsroute nr.3 van Scandinavië naar Iberia (Spanje). Foto 8: Het fietspad langs het kanaal naar Noyon.Foto 9: De kathedraal van Noyon met een stukje ruïne er aan vast. Zo’n stukje ruïne voegt toch heel wat toe, vind ik.Foto 10: In het dorpje Foret la Folie zocht ik Bruno Delamarche op, die ik kende van 3 jaar geleden toen we elkaar ontmoetten in de Cevennen. Hij ging een paar dagen met me mee fietsen en gebruikte zijn hondenkar voor zijn bagage.Foto 11: Gwenn, zijn brave hond kon deze keer niet mee.Foto 12: Op de afdaling naar de Seine reden we langs Chateau de Gallard, een gave ruïne, voor zover een ruïne gaaf kan zijn.Foto 13: Bruno met fiets en aanhangwagen bij de Seine.Foto 14: Wild kamperen in een bos. Alleen de kenner kan zien dat dit niet het Amazonegebied is. Gezeten voor zijn tent prepareerde Bruno het diner: een blik ravioli dat hij opwarmde met zijn camping-gas brander. Franse Haute Cuisine.

In Reugny kampeerden we in de tuin van Bruno’s zoon. Die zoon was getrouwd en had twee kinderen, waardoor Bruno al een dubbele opa was.

De volgende ochtend namen we afscheid. Bruno reed terug naar huis en ik vervolgde alleen mijn weg naar het zuiden…..als een poor lonesome cowboy, die een reuze eind van huis is.

Die lonesomeness werd enigszins verdreven door het artikel in de laatste Kampeer Kampioen dat een goede vriend mij per mail opstuurde.

Foto 15: Een interview met mij in de Kampeerkampioen.

Voor het geval dat u niet geabonneerd bent op De Kampeerkampioen is het te hopen dat er nog losse nummers te koop zijn bij de redactie. Anders wordt het zoeken in kringloopwinkels en op rommelmarkten, wat natuurlijk reuzeleuk is. Of gewoon accepteren dat dit interview aan u voorbij is gegaan.

Wat in ieder geval niet aan u is voorbijgegaan, is dit eerste bericht van mijn nieuwe reis en dat is toch ook niet niks!……hoop ik.

En houd deze website in de gaten. Dan gaat het komende bericht ook niet aan u voorbij.

Tot de volgende keer. 

Frank Van Rijn