Na een vakantiebreak deel ik weer elke week iets wat ik heb getekend, gelezen en geluisterd. Er werd tijdens de vakantie niet getekend, maar ik las wel een 5-sterren boek én bezocht een 5-sterren concert.

Tekenen Le Surmulot, oftewel de Rat, nagetekend uit Histoire NaturelleLezen

Een paar jaar geleden gaf mijn broer mij een deel van Comte de Buffon's Histoire Naturelle. Quadrupèdes VIII, een uitgave uit 1769 met geweldig 18e eeuws illustratiewerk. Inmiddels staan er in mijn boekenkast meerdere delen (leve Catawiki, en leve mijn broer natuurlijk), maar over Buffon zelf wist ik eigenlijk nog niet zoveel.

Histoire Naturelle (Quadrupèdes 7 en 8) in mijn kast

In Al Wat Leeft, van Jason Roberts, wordt het levensverhaal van zowel Linnaeus als Buffon verteld. Beide geboren in 1707, probeerden zij beide al het leven op aarde te beschrijven. Buffon in zijn Histoire Naturelle, en Linnaeus in zijn Systema Naturae. Volgens Roberts houdt de vergelijking daar wel op. De twee geleerden bleken volledig verschillende wereldbeelden te hebben over hóe al het leven op aarde beschreven kon worden.

As lezer kwam ik al snel in de Buffon-fanclub. Waar Linnaeus als een behoorlijk rechtlijnige en religieus man overkomt, is Buffon ruimdenkend en gaat hij meer uit van waarneming en ervaring. Buffon geloofde niet dat de natuur zo eenvoudig te categoriseren was als Linnaeus beweerde, iets waar hij zijn gelijk in zou krijgen. Buffon beschreef (al in de 18e eeuw) hoe de mens de aarde kon verwoesten en dat dit geen onuitputtelijke bron was. Zijn theorie over overdraagbare eigenschappen zou je volgens Roberts kunnen zien als een voorloper van de ontdekking van DNA.

En, onder een laag van censuur, omschreef Buffon zelfs dat soorten kunnen veranderen, oftewel evolueren. Darwin kende zijn ideeën nog niet toen hij Origin of Species schreef, maar zag direct de overeenkomsten toen hij bijna een eeuw later op zijn werk gewezen werd.

Een geweldige dubbelbiografie die je ook veel leert over wetenschap in de 18e eeuw. Lees ook de recensie in de Volkskrant.

Luisteren

Net als veel anderen ging ik americana artiest MJ Lenderman beter volgen door het prachtige Right Back to It met Waxahatchee. Later dat jaar volgde zijn solo-album Manning Fireworks. In augustus zag ik hem live in de Tolhuistuin en het was zoals Gijsbert Kamer schreef in één woord: magistraal.

Verrassend tof was die avond zijn cover van This is Lorelei’s Dancing in the Club.

Tot volgende week!

Bedankt voor het lezen. Schrijf je in om Strook wekelijks te ontvangen: