Gisteren met de bus op en neer naar Alkmaar gereisd en samen met Tim, die me daar opwachtte, de tentoonstelling Verlangen naar Egmond. Van inspiratiebron tot kunstenaarsdorp in het Stedelijk Museum Alkmaar bezocht. Terug in de tijd, naar het kustplaatsje Egmond in de 19e eeuw, waar twee Amerikaanse schilders, George Hitchcock en Gari Melchers, waren neergestreken om zich te laten inspireren door het Noord-Hollandse licht en landschap. Met enkele meesterwerken tot gevolg, half impressionistisch.
De verrassing zat ’m in de staart, toen we nog een zaaltje bezochten met werk van de in Den Helder woonachtige Emo Verkerk, winnaar van de Victoriefonds Oeuvreprijs 2025: fabelachtige portretten, waarin eigenheden van de geportretteerden van het doek knallen.

Stemde vanochtend uit strategische overwegingen op Frans Timmermans, omdat ik hem het meest geschikt als nieuwe premier vind, maar eigenlijk sluiten mijn ideeën het beste bij Volt aan.

Gefietst, griepprik gehaald en geschilderd. Portretten geschilderd, met het werk van Verkerk in mijn achterhoofd. Als ik buitengewoon werk zie, dan denk ik telkens weer: dát kan ik ook. Mijn eigen schilderijen zijn een potpourri.

Joseph Roth, Emo Verkerk