Regen, regen, regen. Ik word er schijtziek van. Toen regen even overging in miezer direct naar buiten gewipt voor een korte verfrissende wandeling. Onderweg werd ik schaapachtig aangekeken.

Las in de zojuist verschenen biografie van Ivo Michiels, Sigrid Boussets Wat ik haar niet vertelde, en dacht na ruim honderd bladzijden: die Michiels was een watje.

Bladerde kranten door, dikke zaterdagkranten: er stond op een enkele column na geen ruk interessants in. Sinds Joost de Vries de culturele scepter bij de Volkskrant zwaait, ben ik als gretige cultuurlezer afgezwaaid: lullige onbenulligheid is er thans tot norm verheven.

Ja ja, ’k weet het: ben een ouwe zeikerd aan het worden.

Martin Barré’s 90-91-126 x 126-B werd in de periode 1990-1991 vervaardigd op een doek dat 126 bij 126 cm meet. Drie congruente vierhoeken, een gele en twee lichtblauwe, geplaatst in een gebroken witte ruimte. De vierhoeken doen me qua vorm denken aan het staartvlak van een vliegtuig. Het gele vliegtuig vliegt ondersteboven. Het schilderij werd in 2020 voor ruim € 106.000 verkocht.