Om om 08.00 uur bij de tandarts te kunnen zijn stond ik om 05.45 uur op. Het is minstens 35 minuten rijden met de auto en de kans dat ik in een file terechtkom is niet denkbeeldig. Om 7 à 8 minuten voor acht stapte ik het vertrouwde gebouw binnen. Aangezien de deur open was en er in de hal licht brandde moest iemand me zijn voorgegaan, maar ik zag of hoorde niemand. Ik liep naar boven waar de behandelkamers zijn, knipte het licht in de wachtkamer aan en nam plaats. Ik zou worden gecontroleerd door een nieuwe tandarts, de oude gaat binnenkort met pensioen. Even na achten hoorde ik de assistentes arriveren en de behandelkamers in orde maken. Ik dacht aan de e-mail die ik de afgelopen week wel driemaal ontvangen had en waarin met koeienletters staat: ‘U kunt uw afspraak afzeggen of verplaatsen, dit dient u echter MINIMAAL 48 UUR van te voren te doen. Niet nagekomen afspraken kunnen in rekening worden gebracht.’ Om 08.10 uur liet de assistent me binnen.
‘Als ik met u klaar ben, mag u beneden in de wachtkamer plaatsnemen. De tandarts behandelt u in de nieuwe behandelkamer en die is beneden.’
Mijn ergernis nam toe: ‘Weer wachten? En wat gaat ú dan doen?’
‘Uw gebit reinigen, tandsteen weghalen en zo.’
‘Ik ben vorige week nog bij de mondhygiëniste geweest, dus dat is niet nodig. Ik ga driemaal per jaar, weet u wel.’
‘O, zei ze, dat lijkt me dan inderdaad overbodig ja.’ Ze tuurde naar het computerscherm waarop gegevens van mij zichtbaar waren. ‘Wanneer zijn er voor het laatst foto’s van uw gebit gemaakt?’
‘Ja zeg,’ antwoordde ik, terwijl ik mijn hoofd opzij draaide.
‘Dat moet voor 2023 zijn geweest, anders had het hier wel gestaan,’ mompelde ze, ‘zal ik maar foto’s maken?’
Ik knikte, het was inderdaad al langer geleden.
‘O, de röntgenfoto’s zijn op.’ Ze liep naar de andere behandelkamer om het benodigde materiaal te halen. Toen ze de foto’s genomen had, het was inmiddels half negen geworden, keek ze op haar telefoon: ‘Nee toch, de tandarts zit in een file en dat gaat nog minstens een half uur duren. Zullen we maar een nieuwe afspraak maken?’
‘Allejezus,’ schuimbekte ik.
Ze deed alsof ze me niet hoorde: ‘Maar niet op een vrijdagochtend [het wás een vrijdagochtend] want dan is de tandarts vaker te laat.’

Uiteraard gewandeld, in de kop van Drenthe ditmaal, waar het Lieversche Diep buiten zijn oevers was getreden. Onderweg: zon, hagel, sneeuw. Koude handen. De beloning aan het end: erwtensoep & bockbier.