هشتم آذر سال 1376 از آن روزهایی بود که تمام جمعیت این مملکت میخ شده بودند پای تلویزیون و چهارچشمی داشتند فوتبالی را سیر می‌کردند که یک طرفش استرالیا بود و با دو تا گل زده و 10 تا گل نزده و یک طرفش 10 تا بازیکن سفیدپوش و یک دروازه‌بان تیره پوش که چپیده بودند توی محوطه جریمه تا با سپر انسانی از دروازه حفاظت کنند.

آن روز خیلی ها مثل من تمام ناخن هایشان را جویدند یا دانه دانه سبیل و گیسشان را کندند از استرس. بالاخره هم مساوی کردیم و در مجموع با دو مساوی برنده بازی شدیم! بعد از آن اسم خداداد عزیزی مترادف شد با نام حماسه‌ساز ملبورن. با تمام علاقه و احترامی که برای خداداد و بازیهای دوست داشتنی اش قائلم، به نظرم او حماسه‌ساز ملبورن نبود. کریم باقری هم که گل اول را زد، نبود، علی دایی که پاس گل داد و مثل تراکتور در خط حمله می‌دوید نبود، والدیر ویرا آن مربی برزیلی که از استرس نزدیک بود اعتیادش در همان مدت بازی ارتقا پیدا کند هم نبود. هیچ کدام از بازیکنان سفیدپوش ایرانی به خاطر استرسی که در کل بازی داشتند حماسه‌ساز نبودند. این حرف البته نافی زحماتی که کشیدند نیست ولی اگر قرار باشد در بین تیم ایران آن روز یک نفر را به عنوان شاخص حماسه معرفی کنیم باید دست بگذاریم روی احمدرضا عابدزاده که اتفاقا مثل بقیه بازیکنان اشتباه داشت ولی در تمام طول بازی اعتماد به نفسش را از دست نداد. هنوز هم وقتی یادم می‌آید در زیر آن فشار بی امان بازی و مسوولیت رضایت یک ملت که یک آدم سالم، احتیاج به ایزی لایف پیدا می‌کند، عابدزاده توپ را توی شش قدم با یک دست گرفت و آرامشش را به رخ همه دنیا کشید، کیف می‌کنم. همیشه دروازه‌بان یک تیم باید همین قدر حرفه‌ای و آرام باشد. اشتباه فروارد را هافبک می‌تواند جبران کند، اشتباه هافبک را دفاع می‌تواند جبران کند، اشتباه دفاع را شاید دروازه‌بان بتواند جبران کند ولی اگر یک دروازه‌بان آنقدر که لازم است حرفه‌ای نباشد، چه کسی می‌تواند اشتباهش را جبران کند؟

نوستالوژی فوتبال تاریخی ایران و استرالیا و دروازه‌بان حرفه‌ای آن بازی را مرور کردم تا بهانه ای باشد برای تذکری به تیم دولت یازدهم. یک تیم می‌تواند با بازیکنان متوسط هم تیم خوبی باشد ولی دروازه‌بان همیشه باید حرفه‌ای و مایه آرامش بقیه باشد. به نظرم فرهنگ در جامعه همان هفت متر و سی و دو سانت دروازه فوتبال است که متولی‌اش باید حرفه‌ای ترین و مورد اعتمادترین مهره تیم باشد، چون اشتباه و ناکارآمدی در سیاست و اقتصاد و کشاورزی و ... قابل جبران است (هرچند گاهی به سختی) ولی خطا در حوزه فرهنگ مثل زخم روی صورت، حتی اگر کاری نباشد، اثرش جا می‌ماند.

حالا البته معلوم شده دروازه‌بان مدنظر این دولت کیست و سوال این است که آیا این دروازه‌بان حرفه‌ای‌ترین آدم تیم است؟ آیا متولی فرهنگ و هنر معرفی شده به مجلس کسی هست که خیال بقیه کابینه و شخص رییس جمهور و البته قاطبه مردم را از مهمترین حوزه زندگی اجتماعی یعنی فرهنگ راحت کند؟

این سوال از جنس استفهام اثباتی یا انکاری نیست و قصد هیچ پیش داوری ندارم، این سوال فقط از بابت تذکر بود به مسوولی که رهبر انقلاب همه ما را موظف به کمک و همکاری با او کرده.

در مشرق