همیشه این بحث را با دوستانم داشته ام که ستاره‌ها و افراد مشهور مسوولیتی بیش از دیگر افراد جامعه دارند. رفقای مخالف هم نظرشان این است که نه، آنها هم یک نفر هستند مثل بقیه. این موضوع دامنگیر خود این آدمهای مشهور هم شده و آنها گاهی موضوع کار خودشان را همین بحث قرار داده اند.

البته که در معنای مطلق آدمها با هم فرقی ندارند و نزد خدا هم گرامی‌ترین‌شان، متقی‌ترین است ولی در اجتماع همه چیز به این سادگی نیست. یک پلیس با اینکه یک انسان است مثل همه انسانهای دیگر ولی مردم از او در این لباس توقعاتی دارند که از یک مهندس و پزشک ندارند. ستااره‌ها هم پدیده دنیای جدید هستند و محصول عصر ارتباطات، عصری که در یک لحظه خبری عالمگیر می شود و در میان این همه خبر عالمگیر رسانه‌چی‌ها سعی می کنند خبری را مهمتر و بهتر از بقیه نشان دهند. با این روش کم کم برای اینکه کارشان ساده تر شود با تکرار خبر درباره کسی یک قرار نانوشته بین خود و مخاطب ایجاد می کند که فلانی مهم است پس هر خبری در باره او هم مهم است.

اینطور می شود که گاهی عطسه کردن و خندیدن و هر کار ساده یک فوتبالیست یا بازیگرتیتر اول رسانه‌ها می شود و مرکز توجه مردم. این فرآیند ستاره شدن یک انسان معمولی است، انسانی که حوایج و احتیاجات انسانی دارد و همانطور که اشاره شد در اصل تفاوتی با بقیه ندارد. اما باید یادمان باشد که یک ستاره خودش تبدیل به یک رسانه شده است و همانطور که رسانه‌ها در مقابل مخاطبان مسوول هستند پس ستارگان هم مسوولند.

ستاره‌ها باید یادشان باشد که عزت و احترام و بخش جدی ای از درآمدشان را مدیون رسانه‌ها و مخاطبان هستند و نمی توانند و نباید از روی دیگر این سکه که همان مسوولیت است شانه خالی کنند. حالا سوال اینجاست که آیا ستاره‌ها و افراد مشهور جامعه ما در قبال مسوولیتهای اجتماعی شان خوب و موثر عمل کرده اند. از این پیش تر آیا خودشان به یک معضل تبدیل نشده اند؟

روی صحبت این مقال فقط با بازیگران و ورزشکاران نیست. هر کس که سوار بر امواج رسانه‌ها بر دل و دیده مردم نشسته باید توجیه شود که در قبال این توجه وظایفی مضاعف نیز بر دوش دارد. همانطور که یک مرد و زن بعد از پدر و مادر شدن این وظیفه علی حده را بر عهده دارند و همینطور که یک معلم در مقابل دانش آموزانش فقط به عنوان یک انسان معمولی ظاهر نمی شود.

یکی از این مسوولیتها هم شاید این باشد که مطبوعات و تیتزهایشان را تا حدی مدیریت کنند. آقا و خانم ستاره! مطبوعات تریبون شخصی نیست که هر وقت دلت از کسی پر بود بروی هر چه دلت خواست بگویی. این نقض غرض روزی گریبان خودت را خواهد گرفت.

و یادمان باشد ستاره‌ها هم روزی افول می کنند و چه خوب که آن روز مردم از آنها خاطرات خوشی داشته باشند و خودشان هم از کارهایی که کرده اند رضایت داشته باشند.

در خراسان