بعد ال "ياليل" وال "ياعين" وطولة الموال
نحكى حكاية لناس نسايه سهرها طال
الحكاية حكاية جدع ويا شابه
طارحه غيطان جمالها محبه
فرسه فتيه و جامحه
لكن الظروف مش سامحه
ان الجدع يرمى سهام بخته ويصيدها
ويرعاها فى غيطان حبه ويسعدها
لكن الجدع غلبان وازاى يوصل لها
وعشان اشواقه يوصلها
رقصلها
ورقص معاه الدنيا على دقات قلبها
وغنى مشاعره كلام مفسر حبها
غارت صبايا الدنيا وقالت يا بختها
لكن الشابه صمتت وزاد صمتها
وحجبت عن عيونه شروق وشها
وايش يعمل الجدع مسكين يا ولداه
وايه اخرة تعب الغرام وياه
وايه فى ايده غير غنوه ورقصة يادوب
وموال ع الصبر و المقدر والمكتوب
طلق فى الدنيا غناويه من شرقها لغربها
لا شاف لها طرف شال ولا شم خبر عنها
اتارى السلطه حايشاها عنه فى قلب قلعه
حواليها الف حارس وجدران ونار والعه
والسلطه مالها ومال العشق وليه تحبس العشاق
وايه يفرق معاها اللى حب وهوى واشتاق
نفخ الجدع صدره وقال ودينى
والنعمه دى على عينى
لا ازعق على الريح واقول احملنى ودينى
على محبس حبيبتى وفى النار ارمينى
ولا هاتهمنى السلطه ولا نارها وكلابها
ولا زنازينها ولا كرابيجها وعذابها
وراح ارجع بيها عروسه على دارى
وراح اطفى فى موج حبها نارى
واجيب منها دسته من الصبيان
يكبروا ويبقوا زى ابوهم جدعان
وخلاص بقى راح نختم القصة
وماراح يبقى منها الا الغنوه والرقصة