(Με καθυστέρηση 4 μηνών... δεν υποφέρομαι... το ξέρω...)

Σήμερα, είναι μια σημαντική μέρα για μένα. Όχι μόνο έχω γενέθλια, αλλά ουσιαστικά, αρχίζει και η αντίστροφη μέτρηση του κλεισίματος ενός κεφαλαίου της ζωής μου. Γιατί φέτος, είναι η τελευταία χρονιά που θα ανήκω στο traget group των 20+. Και όμως... δεν με πειράζει καθόλου που πλησιάζω, όλο και πιο κοντά στα 30. Δεν με πειράζει, όχι μόνο επειδή -πιστεύω- πως δεν μου φαίνεται, αλλά γιατί τα τελευταία 29 χρόνια της ζωής μου τα έχω ζήσει, όσο πιο έντονα μπορούσα.
Ήμουν πάντα ειλικρινής με τον εαυτό μου και με τους ανθρώπους γύρω μου, έστω κι αν αυτό δεν είναι πάντα αρεστό. Προσωπικά, τα έχω καλά με τη Γιώτα και ξέρω πως ποτέ, μα ποτέ, δεν προσποιήθηκα πως είμαι κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι στην πραγματικότητα. Αν κάποιοι δεν μπόρεσαν στο πέρασμα των χρόνων να το εκτιμήσου αυτό... δεν πειράζει! Εκείνοι που μπόρεσαν, είναι ακόμα εδώ και πάντα θα είναι και τελικά, είναι εκείνοι οι άνθρωποι που είναι πραγματικά σημαντικοί για μένα.
Φιλίες πέρασαν και χάθηκαν... άλλες τυχαία, επειδή αυτά έχει η ζωή, άλλες πάλι από επιλογή. Η ουσία είναι πως έχω δώσει κι έχω λάβει, υπέροχα συναισθήματα, έχω μοιραστεί σκέψεις και στιγμές με ανθρώπους, σκέψεις και στιγμές, σημαντικές και πολύτιμες, που μου έδωσαν μαθήματα ζωής, που με βοήθησαν να διαμορφώσω, την προσωπικότητα που έχω σήμερα. Μια προσωπικότητα για την οποία, ακόμα κι αν ακουστεί εγωιστικό, είμαι περήφανη και αυτό, γιατί πιστεύω πως είναι αληθινή, όχι προσποιητή, όχι δήθεν...
Είμαι παντρεμένη με έναν υπέροχο άντρα, που ακόμα και τις στιγμές εκείνες που με κάνει έξαλλη (ω, ναι... μερικές φορές, με βγάζει από τα ρούχα μου... οι παντρεμένες, σίγουρα με νιώθετε), συνεχίζω να τον αγαπώ και να μην μπορώ σχεδόν να θυμηθώ πως ήταν η ζωή μου πριν από εκείνον. Μαζί, αποκτήσαμε έναν υπέροχο γιο που λατρεύω με όλο μου το είναι και αν μη τι άλλο, είναι ότι πιο σπουδαίο και μεγαλειώδες, θα μπορούσα να έχω κάνει. Γιατί ο γιος μου, δεν είναι απλά το δικό μου, μικρό θαύμα, η επέκταση του εαυτού μου, αλλά το καλύτερο πράγμα που έχει συμβεί στη ζωή μου.

Έχω δύο γονείς που λατρεύω και που εκτιμώ, όχι γιατί είναι τέλειοι -κανείς μας δεν είναι-, αλλά γιατί μου επέτρεπαν πάντα να είμαι ελεύθερο πνεύμα και τελικά, ακόμα και όταν διαφωνούσαν, να κάνω αυτό που πραγματικά ήθελα, κάτι που όπως φαίνεται, μου βγήκε σε καλό. Παράλληλα, έχω έναν αδερφό που δεν θα τον άλλαζα με τίποτα και που ναι, σήμερα, μπορώ να πω με σιγουριά πως δεν μετανιώνω που επέμενα από εγωισμό και μόνο, να αποκτήσω κι εγώ ένα αδερφάκι όπως όλοι.
Έχω σπουδαίους φίλους! Φίλους που με δέχονται όπως είμαι και που με αγαπάνε, όχι γι' αυτό που θα ήθελαν να είμαι, αλλά γι' αυτό που είμαι στ' αλήθεια. Που αγαπάνε τη Γιώτα, με όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματά της, που ξέρουν πως μπορεί να γίνει πολύ σκληρή αν χρειαστεί, αλλά πως το κάνει από αγάπη, επειδή νοιάζεται, και όχι από κακία. Που δέχονται τη νευρικότητά μου και την ψυχαναγκαστική μου ανάγκη για προγραμματισμό και έλεγχο των καταστάσεων. Που είναι εκεί, όχι μόνο στις χαρές μου, αλλά και όταν θέλω έναν ώμο να κλάψω.
Κοιτάζοντας πίσω μου, δεν θα άλλαζα τίποτα απ' όσα έχω κάνει. Δεν μετανιώνω για τίποτα, ακόμα και για τα λάθη μου, γιατί μέσα από αυτά, έμαθα καλύτερα τη ζωή, αλλά κι εμένα την ίδια. Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα έκανα ακριβώς τα ίδια, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς δισταγμό. Γιατί στα 29 μου χρόνια, έχω κάνει πολύ περισσότερα και έχω φτάσει πολύ πιο μακριά απ' όσο θα μπορούσα να ελπίζω, ή και απ' όσο είχα ονειρευτεί. Η ζωή μας, είναι αυτή, είναι εδώ, είναι τώρα...
Είμαι η Γιώτα... είμαι 29 ετών... και ναι, είμαι ευτυχισμένη και περήφανη για όλα όσα έχω κάνει, για όλα όσα είμαι. Και ναι, είμαι ευλογημένη που έχω ανθρώπους να μοιραστώ τις χαρές και τις λύπες μου, τις αποτυχίες και τις επιτυχίες μου, τη ζωή μου, την ύπαρξή μου... Ναι... δεν είμαι μόνη και αυτό, είναι το πιο σπουδαίο απ' όλα...

http://giota-papadimakopoulou.blogspo...