"Eén ding is zeker, mijn ouders trots op me maken, dat lukt me niet."

Ik ben slechts een docent. Kinderen heb ik zelf nog niet. Ik kan slechts gissen naar hoe het moet zijn om zelf een kind op school te hebben. De enige échte referentie die ik zelf heb is de herinnering aan mijn eigen middelbareschooltijd. Een fase in mijn leven die in het teken stond van feestvieren op school, waar wij als klas zelf de slingers moesten ophangen omdat onze docenten zichtbaar weinig ervaring hadden met het type mavoleerling. In diezelfde periode moest ik afscheid nemen van mijn moeder, die veel te vroeg kwam te overlijden. Het was voor mij een tijd in mijn leven waarop ik vooral erg zoekend was naar hoe te verwerken van dit grote verlies. Tegelijkertijd wilde ik vooral plezier hebben met mijn vrienden en maakte ik hierin geen onderscheid tussen de tijd voor en na de schoolbel.

De middelbareschooltijd is een onmiskenbaar belangrijke periode in het leven van eenieder. Eén van de taken van de docent is om ervoor te zorgen dat de leerlingen zich gezien en gewaardeerd voelen. Ook moet de leerling het vertrouwen voelen dat er ook over persoonlijke zaken gepraat mag worden. In mijn eigen tijd op school hebben mijn leermeesters het vooral nagelaten met mij het gesprek aan te gaan. Ik had wel degelijk behoefte aan wat extra zorg. Tegelijkertijd werd het maar apart gevonden dat mijn gedrag er niet op vooruitging en ik met hakken over de sloot mijn examenjaar inrolde. Voor mij was het gemis van een luisterend oor dé motivatie om ook echt dat schooljaar mijn diploma te halen. De ambitie om erna nog de havo te doen werd tenietgedaan door mijn eigen docentenkorps. 

Voor mij is het tekort aan goed onderwijs altijd een grote motivatie geweest om er zelf voor te zorgen zo goed mogelijk les te geven. Daarbij leg ik de nadruk op het pedagogische, omdat ik er van overtuigd ben dat gedrag en het behalen van goede prestaties onbetwist met met elkaar te maken hebben. Ook neem de tijdelijke rol die ik heb in het leven van de pubers in mijn klas serieus wanneer ik voel dat het niet best gaat met een leerling en het uitleggen van de simple present even op de tweede plaats staat.

Er wordt weleens gezegd dat de opvoeding van kinderen bij de ouders ligt. Dat is in de meeste gevallen ook zo, maar ik kan inmiddels talloze voorbeelden geven waarin de situatie zó is dat het niet vanzelfsprekend is dat dit thuis gebeurt. Dús is het zaak dat docenten en ouders de handen ineenslaan om er voor te zorgen dat ieder kind het allerbeste krijgt. Daarin ligt de spil absoluut bij de ouders thuis, het is aan hen om de kinderen het verschil tussen goed en kwaad aan te leren en het kind liefde en warmte te geven. Het grootbrengen van kinderen lijkt me verreweg van makkelijk. Wél heb ik inmiddels voldoende ervaring opgedaan om te kunnen zeggen dat sommige ouders het niet serieus genoeg nemen en de zelfredzaamheid veel te vroeg in de handen van hun kroost leggen. 

Wellicht hopen deze ouders tevergeefs op eindelijk een goed rapport van hun kind. Misschien is het al heel lang geleden dat zij hebben gehoord dat hun kind van hen houdt. Het is voor veel kinderen van deze leeftijd erg lastig om hun liefde voor hun ouders te tonen. Weet wel, de loyaliteit die zij naar hun ouders hebben is onbegrensd. De kinderen moeten van de grote mensen in hun leven de genegenheid, liefde en warmte voelen. 

Dus is het aan én ouders én docenten de taak om hier volledig voor te gaan. Wanneer ik over een aantal jaar zelf een kind op de middelbare school heb, hoop ik dat diens docenten er op hún beurt het allerbeste van maken. Tot die tijd heb ik mijn aandeel in goed onderwijs voor de kinderen van een ander.