Κλείνοντας την αναγνωστική χρονιά του 2015, διαπιστώνω ότι φέτος είτε ήμουν άτυχος στις επιλογές μου, είτε έχω αρχίσει και γεροπαραξενεύω προς το απαιτητικότερον, αφού έσπασα ένα αρνητικό ρεκόρ, εγκαταλείποντας τα περισσότερα βιβλία σε μια χρονιά (14) αλλά και τα περισσότερα ποσοστιαία (25%).
Ακόμα κι έτσι όμως, μου άρεσαν πραγματικά 10 βιβλία, τα οποία και συστήνω, με διάφορες βαθμίδες επιμονής, και τα οποία ήταν (εξαιρούνται αδημοσίευτα και χύμα διηγήματα):

[Disclaimer το προφανές: Πρόκειται μόνο για μια γνώμη –τη γνώμη μου– και αυτό την κάνει όσο πιο υποκειμενική μπορεί να γίνει.]

Α. Συστήνονται:

Μιλώντας στην κόρη μου για την οικονομία, του Γιάνη Βαρουφάκη (non-fiction), για τη μεταδοτικότητα και σαφήνεια των εξηγήσεων και των περιγραφών της καπιταλιστικής οικονομίας και για το ότι δεν διστάζει να πάρει θέση επί της ουσίας και του ανθρώπινου διά ταύτα απέναντί της.

Καταστροφές και θρίαμβοι: οι 7 κύκλοι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, του Στάθη Καλύβα (non-fiction), για τον νηφάλιο αλλά και τον –πολλές φορές οδυνηρά– ξεκάθαρο σχολιασμό όλων των σημαντικών στροφών της εθνικής περιπέτειας, από την επανάσταση του 1821 μέχρι και το δημοψήφισμα του 2015.

Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια, της Χάρπερ Λη, για το πόσο μπροστά ήταν από την εποχή του, για το πόσο επίκαιρο, δυστυχώς, παραμένει, για τη φρεσκάδα και την ανθρωπιά του.

Εκείνο το τραίνο για την κόλαση (ανθολογία διηγημάτων), για μερικές πολύ καλές ιδέες και εκτελέσεις και για το all-time classic ομώνυμο διήγημα του Robert Bloch.



Β. Συστήνονται ανεπιφύλακτα, με έμφαση και επιμονή, λέμε:

Η Λάμψη, του Στήβεν Κινγκ, για το υποδειγματικό ψυχογράφημα του Τζακ Τόρρανς, για τους βαθύτατους «βασιλικούς» χαρακτήρες και για το ότι στέκεται επάξια δίπλα σε μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, παρότι διαφορετικό από αυτήν.

Watchmen, των Alan Moore (κείμενο), Dave Gibbons (σκίτσο), John Higgins (χρώμα), γιατί αποδεικνύει και υπενθυμίζει ότι το καλό έργο τέχνης ξεπερνάει το μέσο μετάδοσής του, για την κινηματογραφική λεπτομέρεια του σκίτσου και την ολοζώντανη σκιαγράφηση μιας πραγματικής και συγχρόνως φανταστικής Αμερικής.


Γ. Τρία εξαιρετικά must read βιβλία του ελληνικού Φανταστικού:

Έρημος και Ομίχλη, της Χριστίνας Μαλαπέτσα (1+1 μυθιστορήματα), για τα λογικά και συναισθηματικά αδιέξοδα του «Οι Άνεμοι της Αμερέν» και την εξαιρετικά πλούσια κοσμοπλασία, την πολύ δυνατή ιδέα και την ιδιαίτερα φορτισμένη εκτέλεση του «Μεόμράϊχ».

Νεκρή Γραμμή, του Κωνσταντίνου Κέλλη, για το ότι ανέβασε τον πήχη του ελληνικού Τρόμου εκεί που θα βρισκόταν αν είχαμε μια μεγάλη και ώριμη αγορά όπως η αγγλόφωνη.

Όλες οι Γεύσεις του Φωτός, της Βάσως Χρήστου (διηγήματα), για το ιδανικό πάντρεμα Ε.Φ. και Φάνταζυ ιστοριών, για τις ισχυρές ιδέες και το συναίσθημα που ξεχειλίζει από μια αβίαστη και κατανοητή γραφή και για το διήγημα-σεμινάριο «Έχεις μόνο μια Ευκαιρία».


Δ. Εξαίρεση – ΔΕΝ συστήνεται παρότι συγκλονιστικό:

Το Δόγμα του Σοκ, της Naomi Klein (non-fiction).
Μην διαβάσετε αυτό το βιβλίο. Μην το διαβάσετε. Κάντε κάτι άλλο με τη ζωή σας. Πιείτε έναν καφέ με μια φίλη, χαζέψτε τη φωτιά στο τζάκι ή χαρείτε ένα μπάνιο στη θάλασσα. Συνεχίστε να θεωρείτε ότι ο άνθρωπος είναι κάτι παραπάνω από ένας άπληστος καρκίνος εξουσίας, συνεχίστε να πιστεύετε ότι ο στόχος μας είναι να βρούμε τη δική μας ευτυχία και όχι να τσαλαπατήσουμε την ευτυχία των άλλων. Κι αυτό δεν είναι ένα εξυπνακίστικο teaser. Μην το διαβάσετε, το εννοώ. Αλήθεια.

Καλό μας αναγνωστικό 2016!