“Η ΣΤΙΓΜΗ

Και σκέψου τη στιγμή που ο παλιός σου σύντροφος
εκείνος που έμεινε στο στρατόπεδο τον τετραπλάσιο καιρό
εκείνος που γυρίζοντας δε βρήκε κανέναν να τον περιμένει
εκείνος που σας χώρισαν τα χρόνια και οι τόποι
σου πει: "Μας άφησες, παράτησες την πίστη σου
δε λες πια την αλήθεια".
Τί ν' απαντήσω τότε, τί ν' αποκριθώ;
Πώς πια δεν συμβιβάζονται πίστη και αλήθεια;
Και τι έστιν αλήθεια;
Άραγε τη γνώρισα ποτέ
ή μου την υποβάλλανε διαρκώς παραλλαγμένη
ενθουσιασμοί και φόβοι, θυσίες και υποχωρήσεις,
η πίεση του ταξικού εχθρού, της επανάστασης οι ανάγκες;
Και τώρα; Αναζητάμε τώρα την αλήθεια;
Τολμάμε να την ξεστομίσουμε κι ό,τι βγει;
Όχι μονάχα στου απόδειπνου την ώρα, όταν
σ' αποχαυνώνουν η χώνεψη, του αίματος οι γλυκές επιθυμίες,
όχι μονάχα την ώρα αναπολήσεων άθλων και θανάτων,
μα κάθε στιγμή, μέσα στις λόχμες του έρωτα
μέσα στις στάχτες των όσων κάνουμε και λέμε
μέσα στις νόμιμες απαιτήσεις μιας τρέχουσας ζωής.”