Τίτος Πατρίκιος > Quotes

“Όπως και αν έρθουν τα πράγματα
όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες
πάντα μπορεί κανείς να ερωτεύεται.
Το δύσκολο είναι ν’ αγαπάς.”
― Τίτος Πατρίκιος

“Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, αυτός που ξέρεις
δεν είμαι μόνο αυτός που θα’ πρεπε να μάθεις.
Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου κάπου τη χρωστάω
αν σ’ αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου
σ’ αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι,
αν σου μιλήσει μια λέξη μου
σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι -
Θ’ αναγνωρίσεις τ’ άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου;
Θα βρεις τις πατημασιές μου μες σε μυριάδες χνάρια;
Θα ξεχωρίσεις την κίνησή μου μες τη ροή του πλήθους;
Είμαι κι ό,τι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι -
τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες
πράξεις, οι πεθαμένες σκέψεις
γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουν στο αίμα μου.
Είμαι ό,τι δεν έχω γίνει ακόμα -
μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος.
Είμαι ό,τι πρέπει να γίνω-
γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν.
Μη με γυρέψεις αλλού
μονάχα εδώ να με γυρέψεις
μόνο σε μένα.”
― Τίτος Πατρίκιος

“Αναβάλλουμε συνεχώς εκείνη τη στιγμή
που δεν θα ξανασυναντηθούμε πουθενά
στο μεταξύ πολλές φορές γελάμε
μ’ ένα σωρό απ’ αυτά που ζήσαμε
κάποτε κλαίμε μόνοι μας, κρυφά
για όσα δεν πρόκειται να ξανάρθουν.”
― Τίτος Πατρίκιος

“Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω
χωρίς ν’ αγγίζω ούτε μια σκιά απ’ το βήμα σου
χωρίς – πόσο γυμνός ακόμα θα ’θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.
Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου
όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου
όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
μη με πιστεύεις – κι όμως σου λέω την αλήθεια.
Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα
να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.”
― Τίτος Πατρίκιος

“Στίχοι που κραυγάζουν
στίχοι που ορθώνονται τάχα σαν ξιφολόγχες
στίχοι που απειλούν την καθεστηκυία τάξη
και μέσα στους λίγους πόδες τους
κάνουν ή ανατρέπουν την επανάσταση,
άχρηστοι, ψεύτικοι, κομπαστικοί,
γιατί κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα
κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες.
(Ποιες μάζες; Μεταξύ μας τώρα-
ποιοι σκέφτονται τις μάζες;
Το πολύ μια λύτρωση ατομική, αν όχι ανάδειξη.)
Γι' αυτό κι εγώ δε γράφω πια
για να προσφέρω χάρτινα ντουφέκια
όπλα από λόγια φλύαρα και κούφια.
Μόνο μιαν άκρη της αλήθειας να σηκώσω
να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή.
Όσο μπορώ, κι όσο κρατήσω.”
― Τίτος Πατρίκιος

“Τώρα, στο γύρισμα του καιρού, πρέπει να το μπορέσεις,
όχι μονάχα ως το τέλος να παλεύεις για τη νίκη,
αλλά να την αντέχεις δίχως έπαρση ή άγρια χαρά
και πιο πολύ την ήττα στην ώρα της να δέχεσαι,
να την ομολογείς χωρίς ταπείνωση μήτε πλαστή αταραξία.
Των άλλων η συμπόνια, ο φθόνος, η κρυφή αγαλλίαση,
όποια κι αν παίρνουν όψη με κάτι σε πλουτίζουν,
όμως εσύ μη ρίχνεις την ευθύνη όλη στους άλλους,
μην παίρνεις όλη την ευθύνη απάνω σου,
μην ψάχνεις γι' αντιδρομές ή εύνοιες της τύχης
γι' απρόβλεπτα περιστατικά που υπάρχουν πάντα,
κυρίως πρόσεχε την ηδονική αιώρηση
ανάμεσα σε αυτοδικαίωση και σ' αυτοκαταδίκη.
Μόνο λίγο πιο γνωστικός να βγεις, μόνο να μάθεις
κάπως πιο ήρεμα ν' αντικρίζεις τα ανθρώπινα.”
― Τίτος Πατρίκιος

“Τώρα το ξέρω πως τα πιο τρομερά, είναι τα πράγματα που πρόκειται να γνωρίσω.”
― Τίτος Πατρίκιος

“Η ΣΤΙΓΜΗ

Και σκέψου τη στιγμή που ο παλιός σου σύντροφος
εκείνος που έμεινε στο στρατόπεδο τον τετραπλάσιο καιρό
εκείνος που γυρίζοντας δε βρήκε κανέναν να τον περιμένει
εκείνος που σας χώρισαν τα χρόνια και οι τόποι
σου πει: "Μας άφησες, παράτησες την πίστη σου
δε λες πια την αλήθεια".
Τί ν' απαντήσω τότε, τί ν' αποκριθώ;
Πώς πια δεν συμβιβάζονται πίστη και αλήθεια;
Και τι έστιν αλήθεια;
Άραγε τη γνώρισα ποτέ
ή μου την υποβάλλανε διαρκώς παραλλαγμένη
ενθουσιασμοί και φόβοι, θυσίες και υποχωρήσεις,
η πίεση του ταξικού εχθρού, της επανάστασης οι ανάγκες;
Και τώρα; Αναζητάμε τώρα την αλήθεια;
Τολμάμε να την ξεστομίσουμε κι ό,τι βγει;
Όχι μονάχα στου απόδειπνου την ώρα, όταν
σ' αποχαυνώνουν η χώνεψη, του αίματος οι γλυκές επιθυμίες,
όχι μονάχα την ώρα αναπολήσεων άθλων και θανάτων,
μα κάθε στιγμή, μέσα στις λόχμες του έρωτα
μέσα στις στάχτες των όσων κάνουμε και λέμε
μέσα στις νόμιμες απαιτήσεις μιας τρέχουσας ζωής.”
― Τίτος Πατρίκιος, Ποιήματα Β'