“Από το ένα μέρος ο πλούτος της χλώρης, ασυγκράτητος: βάτα, πολυτρίχια, σπαράγγια, βεργιά, ίτσια, μυρσίνες, αγριομαστίχες, αγριαμπελιές, αιγοκλήματα, χαμομήλια, μολοχάνθια, κιτρινούλια κι αστεράκια, καυκαλήθρες και παπαρούνες, χώρια τα δέντρα, οι αγριελιές, οι ροδιές, οι αμυγδαλιές, οι βαλανιδιές, οι καστανιές, ένας λαός βαθυπράσινος πλάι στο βαθυκύανο του πελάγους.
Και από το άλλο μέρος, ο λαός ο πραγματικός των ανθρώπων που σμίλεψαν οι αιώνες κι οι άνεμοι, με το καθαρό περίγραμμα τους, την ορατή ψυχική τους ενδοχώρα και το καθημερινό τυπικό της ζωής τους… Και ο λαός αυτός ν’ αναπαράγει, να «παίζει» σε μικρογραφία τα παντοτινά πάθη του ανθρώπου, τις ζήλιες, τους έρωτες, τις φιλοδοξίες, τα μίση, τους φόνους, τα’ ατυχήματα, με μια κίνηση σχεδόν ιερατική, μ’ ένα ρυθμό χορού τραγωδίας μόλις αισθητόν αλλ’ αρκετόν για να υποβάλει τη βαθύτερη, τη δεύτερη, την αληθινή φύση του κόσμου.”