“چه بگوید قلمم مانده زبانم قاصر
دشت لبریز شد از غربت "هل من ناصر"

در سکوتی که همه ملک عدم را برداشت
ناگهان کودک شش ماهه علم را برداشت

همه دیدند که در دشت هماوردی نیست
غیر آن کودک گهواره نشین مردی نیست

مثل عباس به ابروی خودش چین انداخت
خویش را از دل گهواره به پایین انداخت

خویش را از دل گهواره می اندازد ماه
تا نماند به زمین حرف اباعبدالله

عمق این مرثیه را مشک و علم می دانند
داستان را همه ی اهل حرم می دانند

بعد عباس دگر آب سراب است سراب
غیر آن اشک که در چشم رباب است رباب”