“آن فلان گفت به خانقاه نیایی؟ گفتم من خود را مستحق خانقاه نمی بینم و نمی دانم، خانقاه جهت آن فوم کرده اند که ایشان را پروای پختن و حاصل کردن نباشد. روزگار ایشان عزیز باشد، بآن نرسند من آن نیستم. گفتند مدرسه نیایی؟ گفتم من آن نیستم که بحث توانم کردن، اگر تحت اللفظ فهم کنم آنرا نشاید که بحث کنم، و اگر به زبان خود بحث کنم بخندند و تکفیر کنند و بکفر نسبت کنند، من غریبم و غریب را کاروانسرا، کلید می خواهی که در بگشایی کلید را بدزدان باید داد، تو امینی صحبت با دزدان خوش است، امین خانه را باز دهد دزد مردانه و زیرک باشد خانه را نگاه دارد، صحبت با ملحدان خوش است تا بدانند که ملحدم.
صفحه 62”