“Մամիկոնի բերած նամակի լուրն ուրախալի էր. վերջապես Տիգրանն էր գալիս և ոչ թե մենակ, այլ ընտանիքի՝ կնոջ, որդեգրած աղջկա ու վեց ամսական որդու՝ Կիրակոսի հետ, որին հյուսիսային ձևով տարօրինակ Կիրիլ անունով էին կոչում։
- Կի-րիլ, Կիր-իլլ,- տարբեր ձևերով արտասանում էր Վալինկան՝ ականջ դնելով ծոռան անսովոր անվան հնչողությանը։”