“មានរឿងរ៉ាវរបស់មនុស្សគិតរាក់ៗ បានប្រដៅថា មនុស្សត្រូវចេះស្គាល់ខ្លួនឯងឲ្យបានច្បាស់ ។ ត្រូវ!! គឺមនុស្សត្រូវតែស្គាល់ខ្លួនឯង ។ មនុស្សគិតរាក់ៗ និយាយថា ដើម្បីស្គាល់ខ្លួនឯង ត្រូវព្យាយាមរៀនសូត្រពីខ្លួនឯងនូវកំហុសរបស់ខ្លួន ហើយកែលម្អវា ។ ខ្ញុំថាពុទ្ធោ! អ្នកនិយាយនោះអត់ទាន់ស្គាល់ខ្លួនឯងសូម្បីបន្តិច ។ អ្នកប្រាជ្ញព្រះធម៌ បានចង្អុលបង្ហាញថា ដើម្បីឈានដល់វិស័យនៃការស្គាល់ខ្លួនឯង គឺមនុស្សត្រូវរស់នៅជាមួយបច្ចុប្បន្នភាពនៃខ្លួនឯង មានន័យថា តាំងសតិស្ទង់វេទនា វេទនា ពិនិត្យដង្ហើម ពិនិត្យដង្ហើម ជាដរាប អនិច្ចំៗ ទុក្ខំៗ អនត្តា តាមដំណើរហ្នឹងទៅ។ ខ្ញុំដឹងនិងយល់ថាខ្ញុំគឺជាអង្គចងចាំ បើគ្មានអង្គចងចាំ សល់តែសម្បកកាយ នុះវាមិនមែនជាខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំយល់ដល់មួយដំណាក់ទៀតថា ខ្ញុំគឺជាការពាល់ត្រូវ គឺបើអ្នកក្ដិចអ្នកដទៃម្ដេចនឹងខ្ញុំឈឺ តែបើក្ដិចសាច់របស់ខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឈឺ ខ្ញុំពាល់ត្រូវ ដូច្នោះពាល់ត្រូវទើបជាខ្ញុំ។ ខ្ញុំយល់ដល់មួយដំណាក់ទៀតថា គ្មានខ្ញុំ គ្មានអញអីទេ គឺបើបែកធ្លាយរូបកាយនេះទៅ សល់តែទិន្នន័យ វាគ្មានធាតុពាល់ត្រូវអីទាំងអស់ គឺថាបើអ្នកទៅទាត់ទិន្នន័យមួយជើង តើទិន្នន័យស្រែកថាឈឺឬទេ ។ ទិន្នន័យជាថាមពល ច្បាស់ណាស់ថាវាមិនមានឈឺអីទេ ដូច្នេះវាគ្មានអញទេ ។ ប៉ុន្តែវាស្ថិតនៅត្រឹមថ្នាក់ប្រាជ្ញាឈ្លាសវៃប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំពុំទាន់ពាល់ត្រូវវានៅឡើយ ។”