“ذرّات عشق، سرگردان، همه جا با ذرات هوایی که تنفس می‌کنیم آمیخته است. گاه فشرده می‌شوند و همچون باران به سرمان می‌ریزند. گاهی هم نه. این موضوع همان اندازه کم به تصمیم ما بستگی دارد که فرو ریختن رگبار بهاری. همه‌ی کاری که آدم می‌تواند بکند این است که تا حد ممکن جایی پناه نگیرد. و شاید در ازدواج همین جنبه‌اش است که می‌لنگد: جنبه‌ی چتر بودنش”