سیده زهرا > سیده's Quotes

“دوش می‌گفت که فردا بدهم کام دلت / سببی ساز خدایا که پشیمان نشود”
― حافظ شیرازی

“من اين مي گويم و دنباله دارد شب”
― مهدی اخوان ثالث, از این اوستا

“زمان همه چیز را پست و فاسد و چروکیده می‌کند. تراژدی زندگی این نیست که چیزهای زیبا جوان می‌میرند، بلکه این است که زندگی آن‌ها را پیر و خوار می‌کند.”
― Raymond Chandler, The Long Goodbye

“اگر یه مرد سالم دعا کند، نشانه‌ی ایمان است. ولی وقتی یک مرد مریض دعا کند فقط ترسیده.”
― Raymond Chandler, The Long Goodbye

“تنها يک مساله اساسي فلسفی وجود دارد و آنهم خودکشی ست . تشخيص اينکه زندگی ارزش زيستن دارد يا به زحمت زيستنش نمی ارزد , در واقع پاسخ صحيحي است به مساله اساسی فلسفه . باقی چيزها : مثلا اينکه جهان دارای سه بعد و عقل دارای نه يا دوازده مقوله است مسايل بعدی و دست دوم را تشکيل می دهد .


”
― آلبر كامو

“به یاد یاری،خوشا قطره اشکی، ز سوز عشقی، خوشا زندگانی, که لیلی و مجنون، فسانه شود, حکایت ما، جاودانه شود”
― معینی کرمانشاهی

“افسوس که زندگی, هرگز به رویاها و خنده های بلندمان, قد نمیدهد”
― احمد کایا

“من از شب حرف می زنم
من از نهایت تاریکی و از نهایت شب حرف می زنم
اگر به خانه من آمدی برای من ای مهربان چراغ بیاور و یک دریچه که از آن به ازدحام کوچه خوشبخت بنگرم”
― فروغ فرخزاد

“کسی که طالب نیست آدم نیست. اگر واقعا ادعای آدمیت داریم، باید شب و روز در ترقی شخص خود و ملک خود و دولت بکوشیم. کهنه پرستی را باید منسوخ کرد. باید ترقی پرست شد. و باید آیین ترقی را از الفبا شروع کرد.”
― میرزا ملکم خان ناظم‌الدوله

“در بند خویش بودن معنای عشق نیست
چونان که زنده بودن معنای زندگی”
― قیصر امین پور

“
ما مثل بچّه اي هستيم که پدرش دست او را گرفته است تا به جايي ببرد و در طول مسير از بازاري عبور مي کنند . بچّه جلب ويترين مغازه ها مي شود و دست پدر را رها مي کند و در بازار گم مي شود و وقتي متوجّه مي شود که ديگر پدر را نمي بيند ، گمان مي کند پدرش گم شده است ، در حالي که در واقع خودش گم شده است .

انبياء و اولياء پدران خلقند و دست خلايق را مي گيرند تا آنها را به سلامت از بازار دنيا عبور دهند . غالب خلايق جلب متاعهاي دنيا شده اند و دست پدر را رها کرده و در بازار دنيا گم شده اند . امام زمــــان ( ع ) گم و غائب نشده است ، ما گم و محجـــوب گشته ايم .”
― حاج ميرزا اسماعيل دولابي

“آنوشا: شما چقدر کتاب میخوانید بابا بزرگ! خسته نمی شوید؟
کشیش: چرا عزیزم، خسته میشوم، اما چاره ای ندارم؛ باید این کتاب ها را بخوانم تا آن چیزی را که دنبالش می گردم، پیدا کنم.
آنوشا: باب ابزرگ! توی کتابها دنبال چی می گردید؟
کشیش: خیلی چیزها آنوشا جان. بزرگ که بشوی تو هم باید گمشده هایت را توی کتابها پیدا کنی.”
― ابراهیم حسن بیگی, قدیس

“آدمی از هیجانات سوزان، ناگزیر به تب های سوزان می جهد”
― Michel de Montaigne, On Solitude

“ناگزیر از سفرم
بی سر و سامان چون باد
به گرفتار رهایی نتوان گفت آزاد”
― فاضل نظری, گزینه اشعار فاضل نظری

“آلبرکامو از آن دسته افرادی است که در طول تاریخ به تمام معنا دوست داشتنی است. یکی از کسانی که به جد درباره ارزش زندگی در طول تاریخ کار کرده، آلبرکامو بوده است. کامو معتقد بود که اگر فلسفه تمام سوالات مرتبط با زندگی را پاسخ دهد، اما در مقابل این سوال مهم که "چرا نباید خودکشی کرد" جوابی نداشته باشد، رسالت خود را به انجام نرسانده است. کامو در جایی می گوید: "من ناامید نیستم، ولی از امید محروم ام." به نظر من این سخن کامو نکته بسیار ظریفی دارد. کامو می گوید امید را مانند علم قلمداد نکنید. علم در دانشگاه هست و شخصی می رود و آن را می آموزد و در مقابل دیگری این حق انتخاب را دارد که تحصیل علم را انتخاب نکند. اما گمان نکنید که امید در جایی هست و کسانی خواسته اند و برایشان حاصل شده و کسانی نخواسته و نگرفته اند. آنهایی که ناامیدند به دستشان نیامده، نه اینکه آمده باشد و رد کرده باشند. من بارها گفته ام ما نباید کسانی را که خودکشی کرده اند محکوم کنیم. خودکشی البته از لحاظ دینی گناه محسوب می شود، اما شما توجه کنید به اینکه کسی که خودکشی می کند یعنی دیگر امیدی به زندگی ندارد. نگویید باید می رفت و امید پیدا می کرد.امید پیدا شدنی نیست، خریدنی نیست”
― مصطفی ملکیان

“برايم بنويس، چه تنت هست؟ لباست گرم است؟
برايم بنويس، چطوري ميخوابي؟ جايت نرم است؟
برايم بنويس، چه شکلي شده اي؟ هنوز مثل آن وقت ها هستي؟
برايم بنويس، چه کم داري؟ بازوان مرا؟
برايم بنويس، حالت چطور است؟ خوش مي گذرد؟
برايم بنويس، آن ها چه مي کنند؟ دليريت پا برجاست؟
برايم بنويس، چه کار ميکني؟ کارت خوب است؟
برايم بنويس، به چه فکر مي کني؟ به من؟
مسلماً فقط من از تو مي پرسم!
و جواب ها را مي شنوم که از دهان و دستت مي افتند
اگر خسته باشي، نمي توانم
باري از دوشت بردارم.
اگر گرسنه باشي، چيزي ندارم که بخوري.
و بدين سان گويا از جهان ديگري هستم
چنان که انگار فراموشت کرده ام.........”
― برتولت برشت

“نوشتن برای تو،وقتی ندانی که برایت نوشته ام به چه درد می خورد ؟”
― Oriana Fallaci, زندگی جنگ و دیگر هیچ

“هلیا! احساس رقابت، احساس حقارت است. بگذار که هزار تیرانداز به روی یک پرنده تیر بیندازند. من از آنکه دو انگشت بر او باشد، انگشت بر می‌دارم. بگذار آنچه از دست رفتنی‌ست از دست برود.”
― Nader Ebrahimi, بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم

“.مَن عَيَّرَ مُؤمِنا بِذَنبٍ لَم يَمُت حَتّى يَركَبَه
هر که مومنی را به گناهی سرزنش کند, نمیرد تا خود آن گناه را مرتکب گردد.”
― امام صادق علیه السلام

“ديگران را ببخش - نه به اين خاطر كه آنان سزاوار بخشايشند - زيرا كه تو شايسته ي آرامشي

”
― زرتشت

“خودم را در آغوش گرفته ام! نه چندان با لطافت نه چندان با محبت اما وفادار .. وفادار”
― ساموئل بکت

“گر بگویم که مرا
حال پریشانی نیست
رنگ رخسار
خبر می دهد
از سر ضمیر”
― Saadi

“آدمی که یک بار خطا کرده باشد و پاش لغزیده باشد و بعد هم پشیمان شده باشد، مطمئن تر است از آدمی که تا به حال پاش نلغزیده ...
....
از آدم بی خظا می ترسم، از آدم دو خطا دوری می کنم، اما پای آدم تک خطا می ایستم”
― رضا امیرخانی, قیدار

“If I come back, it will be a place, but it won't be a home any longer.”
― Neil Gaiman, The Graveyard Book

“Someone killed my Mother and my Father and my Sister?"
"Yes, someone did."
"A Man?"
"A Man."
"Which means," said Bod, "you're asking the wrong question."
Silas raised an eyebrow. "How so?"
"Well," said Bod. "If I go outside in the world, the question isn't who will keep me safe from him?"
"No?"
"No. It's who will keep him safe from me?”
― Neil Gaiman, The Graveyard Book

“..سینه ام دُکّان ِ عطاری ست
!دردت چیست ؟”
― محمد صالح علا

“می گویند فراموشی دفاع طبیعی ِ بدن است در برابر رنج . دردی که نوزاد هنگام عبور از آن دریچه‌ی تنگ ، متحمل می‌شود چنان شدید است که کودک ترجیح می‌دهد رنج زاده شده را برای همیشه از یاد ببرد ...”
― رضا قاسمی / Reza Ghasemi, همنوایی شبانه ارکستر چوبها

“مردم همیشه شکایت می‌کنند که چرا کفش ندارن تا اینکه یه روز آدمی رو می‌بینن که پا نداره و بعد غر می‌زنن که چرا ویلچر اتوماتیک ندارن. چرا؟ چی باعث می‌شه که به طور ناخودآگاه خودشون رو از یه سیستم ملال‌آور به یکی دیگه پرت کنن؟ چرا اراده فقط معطوفه به جزئیات و نه کلیات؟ چرا به جای اینکه «کجا باید کار کنم؟» نمی‌گیم «چرا باید کار کنم؟» چرا به جای «چرا باید تشکیل خانواده بدم؟» می‌گیم «کی باید تشکیل خانواده بدم؟»”
― Steve Toltz, A Fraction of the Whole

“شما که سواد داری ، لیسانس داری ،روزنامه خونی
با بزرگون می شینی،حرف میزنی،همه چی می دونی
شما که کله ت پره،معلّم مردم گنگی
واسه هر چی که می گن جواب داری ، در نمیمونی
بگو از چیه که من،دلم گرفته؟
راه میرم دلم گرفته، میشینم دلم گرفته
گریه می کنم ، می خندم ، پا میشم، دلم گرفته ؟
من خودم آدم بودم ، باد زد و حوای منو برد
سوار اسبی بودم که روز بارونی زمین خورد
عمر من کوه عسل بود ولی افسوس
روزای بد انگشت انگشت اونو لیسید
بعد نشست تاتهشو خورد ....”
― محمد صالح علا

“ای فریاد خونین زن
برابری از چه می خواهی؟
!که برسی به من؟
من که هنوز خود مردی ام
نگهبان گورستان خرافات و
طوق بر گردن از مهملات و
اسیر عقل خرابات”
― شیرکو بیکس