Agresja Quotes

“Mówienie prawie zawsze zachodzi w kontekście społecznym, dlatego planowanie mowy wymaga uwzględnienia pragmatycznego aspektu języka. Mówca i słuchacz muszą ze sobą współdziałać, co Paul Herbert Grice (1975) nazwał zasadą kooperacji (cooperative principle; ramka 13.5). Owa zasada sprowadza się do tego, że obie strony wzajemnie sobie pomagają: mówca tak planuje wypowiedź, aby odbiorca zrozumiał ją zgodnie z pierwotnym sensem i intencją, a słuchacz stara się trafnie interpretować intencje mówcy i sens jego wypowiedzi. W szczególności zasada kooperacji wymaga wzajemnego uwzględnienia własnych przekonań, oczekiwań i umiejętności komunikacyjnych, a przede wszystkim wiedzy. Mówca łamie zasadę kooperacji, jeśli nie bierze pod uwagę stanu umysłu słuchacza, a słuchacz - gdy ignoruje stan umysłu mówcy. Na przykład, gdy żona mówi do męża: „Chyba już nie pada", może mieć na myśli fakt, że znikły przeszkody, aby wyjść na spacer z psem, a przez to sugeruje, że należałoby to uczynić. Jeśli mąż odpowie: „To chodźmy na spacer", daje dowód współpracy, ale jeśli wygłosi uwagę: „Tak, rzeczywiście, rozchmurzyło się", łamie zasadę kooperacji. Ludzie mogą łamać tę zasadę intencjonalnie, wtedy rozmowa jest rodzajem walki i przejawem agresji, lub nieintencjonalnie, z powodu braku danych co do przekonań, oczekiwań i wiedzy drugiej strony, a najczęściej z tego powodu, że owe dane są niekompletne lub fałszywe.”
― Edward Nęcka, Psychologia poznawcza

“Na przykład, obserwując agresję dzieci na terenie przedszkola i reakcje,
z jaką spotyka się ona ze strony innych, wykryto,
że aż 80% aktów agresji przedszkolaka prowadzi
do uzyskania przezeń czegoś pożądanego – zabawki, terytorium, uwagi nauczycielki itd. (Patterson,
Littman i Bricker, 1967). Choć prosta, obserwacja
ta jest ważna, gdyż wskazuje na ogromną skuteczność agresji jako środka prowadzącego do bardzo
różnych celów. Za powszechnością tego zachowania u ludzi może stać nie jego „wrodzony” charakter, jak często mniemamy, ale po prostu niebywała skuteczność.”
― Wojciszke Bogdan, Psychologia spoleczna

“Po drugie, z powodu silnej agresji wewnątrzgatunkowej, która u ludzi przybiera zwykle
grupowy charakter wojny. Systematyczne obserwacje różnych społeczeństw plemiennych dokonywane przez dwudziestowiecznych antropologów
przekonują, że ponad jedna trzecia mężczyzn ginęła w nich z ręki innych mężczyzn, szczególnie
pochodzących z odrębnych grup (Chagnon, 1983).
Opuszczenie własnej grupy oznaczało więc pewną
śmierć – można było łacno zostać przez inną grupę
zabitym, a nawet zjedzonym. Niektórzy paleoantropologowie twierdzą, że mają kopalne dowody
na kanibalizm, choć trwają dyskusje, czy to prawda. Jednak niewątpliwie do początku XX wieku
kanibalizm był praktykowany przez wiele ludów
Afryki i Oceanii, przeważnie w formie rytualnej,
ale czasami jak najbardziej konsumpcyjnej. Ponieważ przez większość dziejów naszego gatunku
opuszczenie własnej grupy równało się śmierci,
przynależność społeczna jest silnym i uniwersalnym motywem u ludzi.”
― Wojciszke Bogdan, Psychologia spoleczna