داستان كوتاه discussion

،سلام به همه دوستان

انگیزه من از ایجاد این تاپیک، بحث و مباحثه در خصوص نوع نوشتن نوشته هامونه.

هرکسی به هر حال یک جور سبک نوشتن داره-از لحاظ رسم الخط- و این چندگانگی باعث می شه دقت مون موقع خوندن داستان های همدیگه کم بشه. و خیلی جاها باعث کج فهمی بشه.

منظور رعایت چیزهایی مثل کسره اضافه و نوع نوشتن زبان محاوره و این قبیل چیزهاس. نمی دونم که قبلا در این مورد صحبتی شده یا نه.

به هر حال پیشنهادم اینه که هرکسی نظرش رو در این مورد بگه، اینکه اصلا با رسیدن به یه فرم واحد موافقید یا نه و اگر هستید اون فرم واحد چی باشه

مرسی
حسام

حسام عزیز
هرکس در نوشتن سبک و قلم خودش رو داره و اینه که نویسنده ها رو جذاب می کنه
راستش من متوجه منظورت نمی شم
اگه میشه بیشتر بحث رو باز کن و بیشتر توضیح بده
یا حتی مثال بزن واسمون
انیشتن می گه مثال زدن یکی از راههای آموزش نیست بلکه تنها راه آموزشه

من با اجازه چندتا مثال می زنم.
وقتی بخوایم زبان محاوره ایی رو در نوشتن ،به کار ببریم،باید خیلی دقت کنیم که نوشته،دقیقا همونطور خونده بشه که نویسنده می خواد.
مثلا برای نوشتن ماضی نقلی به صورت محاوره ایی باید(فکر می کنم)به این شکل بنویسیم تا با ماضی ساده اشتباه گرفته نشه:

من رفته ام---» من رفته م
تو گفته ایی---» تو گفته یی
او شنیده است---» او شنیده ست

یا مثلا در نوشتن نقل قول از کسی،برای جلوگیری از مکررا نوشتن ِ گفتم-گفت، به این صورت می نویسیم:

گفت:سلام
گفتم:علیک
سایه ت سنگین شده برادر:-



یا مثلا اختلاف نظری که با حسام داشتم در طرز صحیح ِنوشتن ِ گذشته ی استمراری و یا حال استمراری:

می رفتم درست تره یا میرفتم؟


اینها مثال هایی بود که به ذهنم رسید.فکر می کنم منظور حسام هم همین بوده باشه.
به نظر منم اگر بتونیم به صورت یک شکل بنویسیم، خیلی به روان خوندن و درست خوندن کمک کنه

ذقیقا منظور من همین چیزهایی بود که مریم عزیز به خوبی و خیلی روشن توضیح داد.

به نظر من اگه همه به یه شکل واحد برسیم هم کارمون ساده تر میشه و هم کج فهمی ها از بین می ره.

من خودم پیشنهادادتم رو به زودی می گم که بقیه هم بیان توی بحث شرکت کنن.

اگرم کسی کلا مخالف این کاره...من خوشحال می شم که دلایل ش رو بدونم.

زبان نوشته ها یا محاوره است یا به اصطلاح رسمی و نوشتاری؛ یعنی یک جا ما می خواهیم چیزی که می نویسیم را همانطور که می گوییم به نوشتار تبدیل کنیم و جایی دیگر از زبان خود نوشتار استفاده می کنیم. این هم از خاصیت های زبان فارسی است.

و به نظر می رسد هر کدام نیازمند استفاده از قواعد مخصوص به خود برای نوشتن است. واضخ است که هر کدام هم قابلیت ها و محدودیت های خود را دارند، به طور مثال ما نمی توانیم برای بازگو کردن صحبت های کاراکترها از زبان نوشتاری استفاده کنیم، چون در نظر خواننده واقعی به نظر نمی رسد. مگر آنکه از این کار منظور خاصی داشته باشیم.

بدون توضیحات اضافه چند مثال از هر نمونه می نویسم.
این ها چیزهایی است که به طور معمول در دستور زبان هم آورده شده:

ضمیرهای ملكی ( ـــَ م, ــَ ت, ــَ ش, ــِ مان, ــٍ تان, ـــٍ شان)
ضمایرهای ملکی پیوسته نوشته می شوند:
صدای مان - صدایمان، دست تان - دستتان، عموی ام - عمویم، صندلی مان - صندلیمان
توجه: این ضمیرها اگر پس از كلمه هایی درآیند كه به «ه» ی بیان حركت (= جامه), مصوت ُ (= تابلو), مصوت ی (=بارانی) پایان یابند, به صورت ام, ات, اش, امان, اتان, اشان, به كار می روند: جامه م - جامه ام، تابلوت - تابلوات، بارانیش - بارانی اش

۵- فعل های اسنادی (ام, ای, است, ایم, اید, اند)
این فعل ها در صورتی به كلمه های پیش از خود می چسبند كه این كلمه ها به صورت صامت ختم شده باشند:
خوشحال ام - خوشحالم، پاك اید - پاكید، خشنودایم - خوشنودیم
توجه: افعال ربطی پس از كلمه هایی كه به «ـه» بیان حركت و «ی» پایان می یابند, به صورت جدا نوشته می شوند:
فرزانهام - فرزانه ام، ایرانیاید - ایرانی اید

نشانه ی اضافه «كسره» در حكم یك حرف مستقل است و باید به دنبال موصوف و مضاف قرار گیرد. در این صورت, خواندن آسان تر خواهد شد: كتابِ حسن, درسِ ادبیات, گلِ زیبا

این ها فقط قسمتی از بحث ماست، چطور نوشتن دیالوگ ها و خیلی چیزهای دیگر هم باید در نظر گرفته شود،

مثال هات درسته.چیزهایی هست که توی دستور زبان فارسی خوندیم و می دونیم.
اما در مورد اینکه باید حتما در نوشتن مکالمه از زبان محاوره ایی استفاده کرد،شک دارم.
توی خیلی از کتابها دیدم که از زبان رسمی هم استفاده می کنن.این به نظرم به سلیقه ی نویسنده بستگی داره