داستان كوتاه discussion

برق چشمانش را پشت لنزهای آبی رنگ قایم کرده بود. تارهای ابریشم گونه ی گیسوانش از ترس حرف مردم رنگ پریده بودند. برجستگی گونه هایش از استخوان بندی صورتش نبود. کمند ابروانش نه کار دست نگارگر زمانه بلکه مشاطه بود. دل رباییدن پیشه اش و خنده های تصنعی تیشه اش بود، که به ریشه ی من زد. ای کاش این دو خط یاد را هم از من می گرفت .