Esmée Juliëtte

“Daar is ze dus, daar is ze dus eindelijk: de confrontatie met de werkelijkheid, mompelde ik, terwijl ik halsoverkop de trap af rende.”
― Fjodor Dostojevski, Notes from Underground

“Is het eerlijk om over het verleden te oordelen? Is het eerlijk om te zien wat er wellicht helemaal niet was? Is het eerlijk om in te vullen wat ik moet hebben gedacht op momenten die ik vergeten ben?”
― Pepijn Keppel, Zusje

“Wij zijn er zelfs zozeer van vervreemd dat we soms een zekere afschuw voelen van het werkelijke 'levende leven', en daarom kunnen we er niet tegen dat men ons eraan herinnert. Het is immers al zover met ons gekomen dat we het echte 'levende leven' als werk beschouwen, bijna als een soort dienstplicht, en we het er in stilte allen over eens zijn dat een leven volgens boeken beter is. En waarom zijn we soms zo druk in de weer, waarom hangen we de idioot uit, wat willen we toch? Dat weten we zelf niet. We zouden immers nog slechter af zijn indien men gehoor gaf aan onze buitenissige verzoeken. Nou goed, laat men het maar eens proberen, laat men ons bijvoorbeeld meer zelfstandigheid geven, maak wie dan ook van ons de handen vrij, verzeker u dat we onmiddellijk zullen vragen om opnieuw onder curatele gesteld te worden. Ik weet dat u hierom misschien kwaad op mij zult worden, zult gaan schreeuwen en stampvoeten: 'Spreek,' zult u zeggen, 'alleen voor uzelf en voor uw misères in het ondergrondse en waag het niet o van 'wij allen' te spreken.' Neem me niet kwalijk, maar met dit 'wij allen', tracht ik geenszins mezelf vrij te pleiten. Wat mij persoonlijk betreft, ik heb in mijn leven niets anders gedaan dan datgene ad absurdum te voeren, wat u niet eens ten halve hebt durven doen, terwijl u uw lafheid nog aanzag voor weldenkendheid en uzelf daarmee troostte en bedroog. Zodat ik misschien nog wel meer blijk te leven dan u. Kijk toch eens wat beter. Wij weten immers niet eens waar het levende leven nu te vinden is en wat het eigenlijk is, hoe het heet. Laat ons eens alleen, zonder boeken, en we verdwalen meteen, raken het spoor bijster - we zullen niet weten bij wie we ons moeten aansluiten, waar we ons aan moeten houden; wat lief te hebben en wat te haten, wat te respecteren en wat te verachten. Wij beschouwen het zelfs als een last om mens te zijn - mensen met een echt, eigen lichaam en bloed; we schamen ons daarvoor, zien het als een schande en doen alle mogelijke moeite om een soort denkbeeldig algemeen menselijk type te zijn. We zijn doodgeboren kindjes, en komen al tijden voort uit niet-levende vaders, en dat bevalt ons steeds beter. We krijgen de smaak te pakken. Binnenkort zullen we een manier vinden om geboren te worden uit een idee.”
― Fjodor Dostojevski, Notes from Underground

“Voor mijn geestesoog speelde zich onophoudelijk hetzelfde onscherpe tafereel af van een zaterdag en een zondag in juli, de bewegingen van de liefde, de zaaduitstorting. Dat al maanden vergeten tafereel was de reden dat ik hier zat. De omstrengeling en het gebarenspel van de naakte lichamen kwamen voor mij als een dodendans.”
― Annie Ernaux, L'événement