Marcin Piątkowski

“Podczas dziecięcego, nie do końca świadomego, kontaktu z monadyczną strukturą bytu, istotnym czynnikiem jest zjawisko wyjścia poza liniową oś czasu. Oznacza to, że dla dziecka doświadczającego spontanicznego, gnostycznego wglądu, przeszłość, teraźniejszość oraz przyszłość ściągają się w jedno „teraz" . Być może fakt tej dziecięcej, metafizycznej spontaniczności miał na myśli Jezus z Nazaretu, mówiąc, że, aby dostąpić Królestwa Bożego „musicie być, jak dzieci”? Czas przestaje być wektorem, ze swym zaczepieniem (przeszłością), modułem (teraźniejszością) i zwrotem (przyszłością), a staje się punktem. Zagęszczony niczym grawitacyjna antymateria punkt „teraz” jest miejscem, a raczej „niemiejscem”, gdzie „teraźniejszość z teraz” staje się przyszłością, a „teraźniejszość z przyszłości”, teraźniejszość, która nadejdzie, realizuje przeszłość.”
― Tymoteusz Onyszkiewicz, Odchodząc od złudzenia

“》Sada chwyciła suszącą się bieliznę, którą uprała jej Etsuko, i poczuła miły zapach płynu do płukania. Jej włosy łonowe ukryły się pod majtkami, piżama przykryła najpierw piersi, tatuaże i ramiona, a potem stopy i dłonie, wszystko z wyjątkiem twarzy.

Uderzyła ją myśl, że dookoła ludzie chodzą z odsłoniętymi twarzami. Choć skóra na twarzy przecież jest tą samą, która pokrywa piersi czy uda, nikt nie miał problemu z tym, by akurat tę część ciała wystawiać na światło dzienne. Choć akurat twarzami ludzie różnili się między sobą najbardziej.

Sada rozłożyła się na posłaniu i wsunęła rękę pod piżamę. Jej skóra w środku nie różniła się specjalnie od tej na zewnątrz. Tę w środku musiała jednak chować — tylko dlatego, że była nieco zaokrąglona. Tylko dlatego, że porosły ją ciemne włosy. Dlaczego uciekamy przed nagością? I jak to jest, że nagle ktoś chce oglądać kogoś innego nago? Dlaczego choćby „tylko koniuszeczki”?

Sada pościągała ze swojej leżącej na poduszce twarzy wszystkie części. Poczuła się czysta i lekka, więc ściągnęła też piżamę i bieliznę. Tej nocy spała nago. Gdy śniła, elementy jej twarzy musiały same wrócić na swoje miejsca.

W jej śnie pojawiła się Tae i całą noc głaskała śpiącą nago Sadę. 《

~ Kanako Nishi, Oczy, nosy, usta, brwi, Tajfuny, 2024, s. 105”
― Kanako Nishi

“Więc każdy z nas jest jak kupon od biletu całego, bo każdy powstał, niby ryba płaszczka, wraz z kimś drugim z jakiejś dawnej, jednej istoty. Toteż zawsze każdy z nas swego kuponu szuka.”
― Platon

“Czasoprzestrzeń jest rozbłyskiem absolutnej świadomości, przejawiającej się w „kosmogonicznej erupcji" poprzez drgania energii, w „śiwaizmie kaszmirskim” zwane spanda. Energia ta występuje w postaci fal o różnej częstotliwości, tworząc trzy guny, na bazie których powstaje wielość skupień atomowych. Dochodzi w ten sposób do ewolucyjnej (parinama) przemiany absolutnej świadomości, podczas której pierwotna zasada staje się myślami i uczuciami, staje się atomami oraz oddziaływaniem występującym między elementami materii, nie tracąc własnej jedności — będąc immanentną pozostaje transcendentna. W człowieku, co jest elementem tego procesu ewolucji, świadomość absolutna zawęża się do świadomości jednostkowej, do myślenia empirycznego i odczuwania. Zjawisko to można porównać do skraplania się pary wodnej, przy czym podgrzewana woda to świadomość absolutna, para wodna to pramateria, prakriti, a krople wody, będące wynikiem jej ochładzania, to poszczególne świadomości indywidualne. Każda ze świadomości indywidualnych, tak jak krople wody w procesie wrzenia, parowania i skraplania, oddaliła się od swego źródła. Każda przez obecność tamasu, radżasu i sattwy zmieniła swą wyjściową strukturę, „straciła” transcendencję, co spowodowało jej brak wglądu w monistyczną istotę rzeczywistości.”
― Tymoteusz Onyszkiewicz, Odchodząc od złudzenia