Julia H.

“Za drugim razem jest nudniej, bo znasz już to całe imaginarium: ręce przejeżdżające po kłosach zboża, ośnieżone górskie szczyty, fotele uszaki i półki z książkami kupowanymi na metry, kojące błękity i pastelowe róże, wszystkie te "harmonie", "dusze", "czulości", "głębie", "relacje". Przysięgam, otworzę kiedyś gabinet psychoterapii, nazwę go Psycho-Pol, w logo dam tribala i będę przyjmować pielgrzymki zblazowanych hipsterów. Albo seryjnych morderców i sfrustrowanych taksówkarzy. Niech tam, zaryzykuję.”
― Emilia Dłużewska, Jak płakać w miejscach publicznych

“W szczytowym okresie znużenia światem, kiedy nawet spam przestał mnie bawić, dołączyłam do grupy dla miłośników kaktusów i sukulentów. (...) Kaktusiarze wydawali się ludźmi życzliwymi, nieżądającymi wiele i nieziemsko spokojnymi. (...) Znalazłam wszechświat równoległy internetu - miejsce, gdzie ludzie przychodzą, by doświadczyć wspólnoty, ukojenia i serdeczności.”
― Emilia Dłużewska, Jak płakać w miejscach publicznych

“Zaczęłam rozumieć, że dla większości populacji jestem niewidzialna. Ludzie prześlizgują się po mnie spojrzeniem i natychmiast zapominają. (...) Moi rówieśnicy zawsze znajdowali się trzy kroki przede mną, jakby przeszli szkolenie kodów, które ja widziałam pierwszy raz w życiu (...)”
― Emilia Dłużewska, Jak płakać w miejscach publicznych

“Najlepszą rzeczą w rzucaniu terapeutki jest to, że nagle masz sporo pieniędzy, które możesz wydać na głupoty, takie jak wizyta u dentysty albo kupienie sobie pięćdziesiątej sukienki. Dziesięć złotych na pól kilo fasolki szparagowej w porównaniu z niecałą godziną psychoterapii to kwota śmieszna. Właściwie to na tej fasolce zarabiasz.”
― Emilia Dłużewska, Jak płakać w miejscach publicznych