Onur Uslu

“It can be difficult to leave a long-term relationship, even when our inner-wisdom tells us it's time to let go. At this point, we can choose let go and endure the intense pain of leaving behind the familiar to make way for a new chapter in our life. Or we can stay and suffer a low-grade pain that slowly eats away at our heart and soul, like an emotional cancer. Until we wake up, one day and realize, we are buried so deep in the dysfunction of the relationship that we scarcely remember who we were and what we wanted and needed to be.”
― Jaeda DeWalt

“Ben sensizliği yalnızlık sanmıştım her keresinde.
Yüzün gelirdi bir yerlerden bir ülke ,
Kokun gelirdi bir bahar
ve gülüşün gelirdi de bir düş gibi ,
ille de kendini kendine vurmuşluğun gelirdi gelirdi de ;
ben hep şarkı sanırdım gökyüzünü
kim bilir kimin söylediği .
Issız teknelerle kıyılarıma koşardım hemen ,
bakardım (bakmak uzanmaktır);
atlaslar yırtılırdı düşümün bir ucunda ,
bir ucunda ben;
ve suların unuttuğu yunus hıçkırıkları vururdu alnıma,
dudaklarımdan tuz kervanları yürürdü.
Kervanlar ki birer seraptır harami günlüğünde”
― Hasan Ali Toptaş, Yalnızlıklar

“Yeni sözler, yeni yaşantılar bulacağımı sanıyordum. Bu acılar, yüreğimi paslandırmış oysa. Sevmek zor geliyor. Alışmamışım yoruluyorum. Her an sevdiğimi düşünemiyorum. Bazen atlıyorum. Boşluklar oluyor. Bunları boş sözlerle doldurmaya çalışıyorum. Oysa ben her an sana bakmak, bir sözünü kaçırmamak; bir kıpırdanışını, yüzünün her an değişen bütün gölgelerini izlemek, her an yeni sözler bulup söylemek istiyorum. Her mevsimde, her gittiğimiz yerde, insanlarla ve insanlarsız, aşkın değişen yansımalarını görmek istiyorum. Bütün bunlar beni yoruyor. Sen orada duruyorsun ve beni seyrediyorsun sadece. Senin için sevmek su içmek kadar rahat bir eylem. Ben, her an uyanık olmalıyım.”
― Oğuz Atay, Tutunamayanlar

“Günaydın," dedi nazikçe.
"Günaydın... Günaydın... Günaydın..." dedi yankı.
"Kimsin?" dedi küçük prens.
"Kimsin... Kimsin... Kimsin?..." dedi yankı.
"Arkadaşım olur musunuz? Yalnızım..." dedi küçük prens.
"Yalnızım... Yalnızım... Yalnızım..." dedi yankı.
"Ne tuhaf bir gezegen!" diye düşündü küçük prens. "Kupkuru ve sipsivri; ürkütücü ve sert. İnsanlarında da hayal gücü yok. Ne söylerseniz aynısını yineliyorlar. Benim gezegenimde bir çiçeğim vardı. Önce o söze başlardı...”
― Antoine de Saint-Exupéry, Küçük Prensin Güzel Hikayesi