Akis Κ.

“Η ανθρώπινη λογική λειτουργούσε ως εξής: πάρα πολλοί θεωρούσαν εαυτούς εξτρεμιστές. Οσο οι Σουηδοί Δημοκράτες ήταν ό,τι πιο εξτρεμιστικό είχε να προσφέρει η Σουηδία, θα υπήρχαν πάντα αρκετοί που δε θα τους ψήφιζαν, όσο δίκαιο και να συμφωνούσαν οτι είχαν. [...] Αν παρ'όλα αυτά συνέβαλλε σε μια εναλλακτική ψήφο, δεξιά απο αυτούς που ήταν στην άκρα δεξιά, τότε θα συνέβαιναν 2 πράγματα: πρώτον, οι Σουηδοί Δημοκράτες θα σήκωναν το δάχτυλο δείχνοντας τους νεοναζιστές και θα έλεγαν: «Κοιτάξτε πόσο απαίσιοι είναι! Εμείς, ασφαλώς, δεν είμαστε σαν κι αυτούς»· και δεύτερον, ο κόσμος θα συμφωνούσε. Το να ψηφίσει κανείς τους Σουηδούς Δημοκράτες θα ήταν μεμιάς πολύ περισσότερο ευπρεπές και κοινωνικά αποδεκτό.[...] Ο πολιτικός χάρτης ομως θα είχε αλλάξει όρια. Οι συντηρητικοί, οι φιλελεύθεροι και οι σοσιαλδημοκράτες θα είχαν λόγο να αλλάξουν την εξωτερική πολιτική τους. Ελάχιστοι θέλουν να πεθάνουν.”
― Jonas Jonasson, The Accidental Further Adventures of the Hundred-Year-Old Man

“Και κλείνω με μια ρητορική ερώτηση: Ποιος θεωρείς είχε καλύτερο βιοτικό επίπεδο; Ο οικιακός, έμπιστος δούλος στο περιβάλλον του Ρωμαίου αυτοκράτορα ή ο ελεύθερος εργάτης που ζούσε σε μία τρώγλη μαζί με την πολυπληθή οικογένεια του κάτω από άθλιες συνθήκες;
...η στέρηση της Ελευθερίας ενός ανθρώπου είναι για μας αδιανόητη... Εφόσον, όμως, θέλουμε να το δούμε σφαιρικά, πρέπει να αναφέρουμε ότι καμιά φορά απλώς και μόνο ο τίτλος του ελεύθερου ανθρώπου νομικά δεν αρκεί για να προσφέρει ποιότητα ζωής.”
― Δρ Θεόδωρος Παπακώστας

“Οι ερευνητές είχαν διαπιστώσει μόλις ότι το μέσο επίπεδο νοημοσύνης είχε καθοδική πορεία. Ο Άλαν διάβασε πως αυτοί που ξόδευαν πολύ χρόνο στη μαύρη πλακέτα τους έχαναν την ικανότητα του διαλόγου. Η πλακέτα είχε την ιδιότητα να μιλάει στον ιδιοκτήτη της παρά με αυτόν. Οι άνθρωποι περιφέρονταν στο διαδίκτυο και άφηναν άλλους να σκέφτονται για τους ίδιους, με αποτέλεσμα να οδεύουν προς το να γίνουν βλάκες.
Ο Άλαν ανησύχησε οταν συνειδητοποίησε πως η αλήθεια εχανε έδαφος παράλληλα με την νοημοσύνη. Παλιότερα ήταν εύκολο να ξέρει κανείς τι ήταν αλήθεια και τι όχι. [...] Αλλά επειδή οι άνθρωποι δεν μιλούσαν πια μεταξύ τους, νικούσε αυτός που έλεγε το ίδιο πράγμα περισσότερες φορές.”
― Jonas Jonasson, The Accidental Further Adventures of the Hundred-Year-Old Man

“America is the wealthiest nation on Earth, but its people are mainly poor, and poor Americans are urged to hate themselves. To quote the American humorist Kin Hubbard, 'It ain’t no disgrace to be poor, but it might as well be.' It is in fact a crime for an American to be poor, even though America is a nation of poor. Every other nation has folk traditions of men who were poor but extremely wise and virtuous, and therefore more estimable than anyone with power and gold. No such tales are told by the American poor. They mock themselves and glorify their betters. The meanest eating or drinking establishment, owned by a man who is himself poor, is very likely to have a sign on its wall asking this cruel question: 'if you’re so smart, why ain’t you rich?' There will also be an American flag no larger than a child’s hand – glued to a lollipop stick and flying from the cash register.

Americans, like human beings everywhere, believe many things that are obviously untrue. Their most destructive untruth is that it is very easy for any American to make money. They will not acknowledge how in fact hard money is to come by, and, therefore, those who have no money blame and blame and blame themselves. This inward blame has been a treasure for the rich and powerful, who have had to do less for their poor, publicly and privately, than any other ruling class since, say Napoleonic times. Many novelties have come from America. The most startling of these, a thing without precedent, is a mass of undignified poor. They do not love one another because they do not love themselves.”
― Kurt Vonnegut, Slaughterhouse-Five