Fatemeh

“تو نیستی
این باران بی‌هوده می‌بارد
ما خیس نخواهیم شد ...

بی‌هوده این رودخانه بزرگ
موج برمی‌دارد و می‌درخشد
ما بر ساحل آن نخواهیم نشست ...

جاده‌ها که امتداد می‌یابند
بی‌هوده خود را خسته می‌کنند
ما با هم در آن‌ها راه نخواهیم رفت ...

دلتنگی‌ها، غریبی‌ها هم بی‌هوده است
ما از هم خیلی فاصله داریم
نخواهیم گریست ...

بی‌هوده تو را دوست دارم ...
بی‌هوده زندگی می‌کنم
این زندگی را قسمت نخواهیم کرد ...”
― عزیز نسین/داود وفایی

“کبریت زدم
تو برای این روشنایی محدود گریستی
سراپا در باد ایستادم
من فقط یک نفرم
اما اکنون هزاران پرنده را در باد به یغما می برند
از مهتاب که به خانه باز گردم
آهن ها زنگ خورده اند
شاعران نشانه ی باد را گم کرده اند
زنبوران عسل را فراموش کرده اند
افق بی روشنایی، در دستان تو نازنین
جان می بازد
من گل سرخ بودم
که سراسر مهتاب را شکستم
راه برای شاعران سالخورده هموار بود
من شاعر جوان
مردمکان چشمانم را رها می کردم
که شهر را از دور ببینم
دیده بودم
تصویری از عشق ندارم
شب به خیر”
― احمد رضا احمدی Ahmad Reza Ahmadi

“نمی‌توان به لبخندی قانع بود
نمی‌شود موهایت را دید
و به باد حسودی نکرد
گونه‌هایت را دید
و به گناه نیاندیشید
و نمی‌شود به تو رسید
که پاهایت نوجوانند
و دیوارهایت بلند...

«من گرگ خیالبافی هستم»”
― الیاس علوی

“از هر ليواني كه آب نوشيدم
طعم لبان تـو و پاييـزي
كه تـو در آن به جا ماندي به يادم بود
فراموشي پس از فراموشي
امّـا
چرا طعم لبان تـو و پاييـزي كه تـو در آن
گـم شدي در خانه مانده بود
ما سرانجام توانستيم
پاييــز را از تقويم جدا كنيم
امّـا
طعم لبان تـو بر همه‌ي ليوان‌ها و بشقاب‌ها
حك شده بود
ليوان‌ها و بشقاب‌ها را از خانه بيرون بردم
كنار گندم‌ها دفن كردم
تـو در آستانه‌ي در ايستاده بودي
تـو در محاصره‌ي ليوان‌ها و بشقاب‌ها مانده بودي
گيسوان تـو سفيد
امّـا
لبان تـو هنوز جوان بود”
― احمدرضا احمدی