Iman Majdi zadeh

“You lean back against the door with bowed head making ready to set out. By the time you open your eyes your feet have disappeared and the skirt of your great coat come to rest on the surface of the snow. The dark scene seems lit from below. You see yourself at the last outset leaning against the door with closed eyes waiting for the word from you to go. To be gone.Then the snowlit scene. You lie in the dark with closed eyes and see yourself there as described making ready to strike out and away across the expanse of light. You hear again the click of the door pulled gently to and the silence before the steps can start. Next thing you are on your way across the white pasture afrolic with lambs in spring and strewn with red placantae.”
― Samuel Beckett, Nohow On: Company, Ill Seen Ill Said, Worstward Ho

“اشک رازي ست
لبخند رازي ست
عشق رازي ست
اشک آن شب لبخند عشقم بود.
قصه نيستم که بگويي
نغمه نيستم که بخواني
صدا نيستم که بشنوي
يا چيزي چنان که ببيني
يا چيزي چنان که بداني...
من درد مشترکم
مرا فرياد کن.
درخت با جنگل سخن مي گويد
علف با صحرا
ستاره با کهکشان
و من با تو سخن مي گويم
نامت را به من بگو
دستت را به من بده
حرفت را به من بگو
قلبت را به من بده
من ريشه هاي تُرا در يافته ام
با لبانت براي همه لب ها سخن گفته ام
و دست هايت با دستان من آشناست.
در خلوت روشن با تو گريسته ام
براي خاطر زندگان؛
و در گورستان تاريک با تو خوانده ام
زيباترين سرود ها را
و تُرا که مردگان اين سال
عاشق ترين زندگان بوده اند.
دستت را به من بده
دست هاي تو با من آشناست
اي دير يافته با تو سخن مي گويم
بسان ابر که با طوفان
بسان علف که با صحرا
بسان باران که با بهار
بسان درخت که با جنگل سخن مي گويد
زيرا که من
ريشه هاي تُرا دريافته ام
زيرا که صداي من
با صداي تو آشناست”
― احمد شاملو_ahmad shamlou