Leneke

“Je moet niet steeds weglopen, zei Luit, en ze dacht: ik loop niet weg, ik laat me vinden.”
― Machteld Siegmann, De kaalvreter

“Dus ben ik boos op God, hoewel hij al lang in mij gestorven is, maar ik moet toch iemand de schuld geven want alle schuld zelf dragen kan ik niet. Ik doe alsof hij er is en sla hard tegen de binnenwanden van mijn hoofd, zodat hij me horen kan.”
― Machteld Siegmann, De kaalvreter

“Dat degene komt die je verwacht hebt al die tijd en dat je je dan afwendt en je oren dichtdoet, gewoon omdat het niet bevalt, omdat het heel anders is dan je had gedacht.
Dat ze helemaal tevergeefs voor jou stad en land heeft afgereisd met een hoofd vol littekens.
Zou je God herkennen als hij langskwam? Of zou je je ook van hem afwenden omdat het niet om aan te zien is: een oude van dagen, afgesneden van het land der levenden, iemand met een last die te zwaar is.
Te bedenken dat alles wat van mij is overgebleven voor die deur is afgezet.”
― Machteld Siegmann, De kaalvreter

“Dirk:

Ik ben toen een eind het land in gelopen, er hing een klamme vochtige damp boven en de kraaien roerden zich, ik heb mijn vuist geheven en hem daarboven met een vloek aangeroepen en gewacht wat hij zou doen en er kwam een stilte. Er kwam een stilte en het was niet de stilte van iemand die er niet was.
Op de achterkant van de paardenstal staan nog steeds mijn naam en die van hem, zwart op verblekend zwart.”
― Machteld Siegmann, De kaalvreter