Status Updates From Αρνούμαι

Θέλω να μελετήσω λίγο τη χρονική σειρά των βιβλίων του Σαμαράκη, συγκεκριμένα τα τελευταία τρία που έχω διαβάσει. Το Λάθος, Ζητείται Ελπίς, Αρνούμαι. Νιώθω πως αυτό το τελευταίο είναι το λιγότερο ενδιαφέρον; δεν ξέρω αν είναι η σωστή λέξη. Πάντως σίγουρα μου έχει μιλήσει λιγότερο από τα άλλα. Έχει όμως κερδίσει αυτό το βραβείο που με προβληματίζει. Ίσως η χρονική σειρά να με βοηθήσει να καταλάβω περισσότερα.

Δε μπορώ να καταλάβω γιατί με κουράζει τόσο αυτή η συλλογή. Τέλος πάντων, η ΙΣΤΟΡΊΑ Τελευταία Ελευθερία ήταν πολύ δυνατή. Σαν αυτές που στηρίζουν ολόκληρες θεωρίες του λεγόμενου dystopian future. Αν έχεις δει το Equilibrium, βλέπεις ξεκάθαρα τις ομοιότητες. Κουράζει όμως λίγο αύριο το επαναλαμβανόμενο μοτίβο τελευταίας παραγράφου.

Κάτι με ενοχλεί σε αυτήν την συλλογή. Δε μπορώ να το προσδιορίσω. Υποψιάζομαι πως είναι η επαναλαμβανόμενη προσπάθεια (και στις 3 μέχρι τώρα ιστορίες) για το ανατρεπτικό τέλος. Σίγουρα δε θα ήταν τόσο αναμενόμενο πριν μια ζωή που γράφτηκαν οι ιστορίες, αλλά τώρα μου προξενεί μια στεναχώρια αυτή η τόσο επιτηδευμένη προσπάθεια.

Το βιβλίο ξεκινάει με μια σελίδα που αναφέρει "κρατικό βραβείο διηγήματος 1962". Η πρώτη ιστορία μου φάνηκε, για πρώτη φορά σε γραφή Σαμαράκη, επιτηδευμένη. Ένιωσα πως σα να ήταν επανάληψη προηγούμενης προσπάθειας; ίσως αν την είχα διαβάσει πριν Το Λάθος και το Ζητείται Ελπίς να την είχα περισσότερο νιώσει.
Η δεύτερη ιστορία μου άρεσε περισσότερο. Το τέλος της, 60 χρόνια αργότερα, είναι πλέον λιγότερο εντυπωσιακό.