Status Updates From حسین علی

خیلی خوب؛ اندکی سخت‌خوان ولی بسیار پرکشش

باید گفت بودند کسانِ دیگری که از بیعت با یزید سر باز زدند؛ نخست همه هاشمیان، اینان از حسین - درود خدا بر او - پیروی داشتند و بیعت با یزید را نمی‌پذیرفتند. عبدالله زبیر نیز در رهایی از بیعت با یزید به مکه گریخت و عبدالله عمر در خانه خویش نهان شد. و عبدالرحمن ابوبکر پیش از این آشکار گفته بود:
«می‌خواهید کار را هراکلیوسی نمایید؛ تا چون هراکلیوسی بمیرد، هراکلیوسی جای او بگیرد؟»

بی‌گمان شگفت‌زده خواهید شد اگر بدانید در دوران خلفای سه‌گانه نخست هیچ فرمان‌روا یا کارگزاری نخواهید یافت که از هاشمیان باشد.

شاه‌گونگی امیه‌زادگان با معاویه آغاز شد.

به حسین که رسیدند دیگر گویی سامانی از مسلمانی بر جای نمانده بود یا گویی اینان از آغاز سامان مسلمانی نپذیرفته بودند؛ گرگان گرگ‌آشتی کنار نهادند.

کیش وارستگان، بندگان خداوند، پرهیزکاری بود. آنان تنها در پرهیزکاری نابرابری مردمان را می‌دیدند و در دیگر چیزها آنان را برابر می‌داشتند.

جمعی از اصحاب علی (ع) نزد وی رفته، خواستند مانند معاویه رفتار کند، یعنی در تقسیم اموال جانب اشراف عرب و قریش را بر موالی و عجم ترجیح دهد. علی از قبول این عمل امتناع کرد و فرمود:
اتامروننی ان اطلب النصر بالجور - دستور می‌دهید که با ستم پیروزی به دست آورم؟

علی که از بزرگترین تربیت‌یافتگان تعلیمات اسلامی بود، هیچ‌گاه عرب را به عجم فضیلت نمی‌داد و سران قبایل و اشراف و امرای عرب را با حقیرترین گدای غیرعرب به یک چشم نگاه می‌کرد و این رفتار خود یکی از علل عمده آن شد که عرب‌ها دست از حمایت امیرالمومنین برداشته، به معاویه و امثال وی گرویدند که مطابق دلخواهشان رفتار می‌کردند.

بی‌آسمان، آدمی به دریای واژگان فرومایه اندر است؛ چپاول، بیداد، تشنگی، تنهایی و یورش؛ این‌ها نمودارهای دهکده جهانی است.

اوج زندگی، بام زندگی، مرگ است و بام مرگ، سایه‌ای آرام و خوش است در سایه‌سار شمشیرها.

حسین تشنه نمی‌شود، آب تشنه می‌شود.

چند سال پیش با این کتاب آشنا شدم و ارتباطی گرفتم ولی دوباره امروز شروع کردم، تا یار که را خواهد.

سی‌ام خرداد هزاروچهارصد خورشیدی

دوست‌داشتنِ حسین، رستگاری است. گزینشِ هستیِ همیشه است. همه‌ی دوست‌داشتن‌ها فرجامی دارند و به پایان می‌رسند، جز دوست‌داشتن حسین، که ماندگار است و بر ماندگاری می‌افزاید. و ما خواهیم بود. و چون دوست‌داشتن حسین پابرجاست، ما نیز پابرجاییم.

... و حسین - سلام الله علیه - تشنه نشد؛ آب تشنه شد.
و این جگرسوزی، لب‌تشنگی، بریدنِ دست‌های والایی، دریدنِ مشک‌های پر امید، خاک را دگرگون ساخت.
...
و خاک تربت شد؛
و تربت درمان.

ایمانِ تنها بس نیست.
نیکبختی می‌خواهد، تلاش می‌خواهد، خودشکنی می‌خواهد و در پرتوِ هستی‌بخشِ خداوندی، خودسازی می‌خواهد.
همه‌سوی تو باید در تکاپو باشد.
تا یک‌سویه نشوی، جایگاه نخواهی داشت و اغیار، تو را رنج خواهند داد. اما چون دیو بیرون شود، خانه‌ی فرشته می‌شوی...

... قلب‌ها را یا حسین، تنها مگذار!
این قلب هنوز همراهِ گام‌های هراسانِ کودکان و بانوان پریشان، در پشتِ خیمه‌ها، در دسترسِ آتش و چپاول، هراسان است، یاحسین!

بندگان خداوند، وزشِ جان‌اند بر بی‌جانانِ جانور؛ خنکای شادانه‌ی دادند بر دوزخِ بیماگینِ بی‌داد.
اما جانور را با جان چه کار و بی‌داد را از داد چه بار؟...