Status Updates From نمی‌د‌انم ها

اولین کتاب پسا ۱۸۰ واحدی :)

برمی‌گردم
با چشمانم
که تنها یادگارِ کودکیِ منند...
آیا مادرم مرا باز خواهد شناخت؟!


پ.ن. اسم این شعر نه! هست.

از ترسِ راه شعری نخوان
که در آن،
گوشتُ پوستُ خونُ استخوان باشد،
زیراکه
به عشقِ گوشتُ پوستُ خونُ استخوان
سگ‌های لاغر زادگاه‌ات
سال‌هاست آواره‌ی خیالاتند!
اکنون به جایِ پارس
در پشتِ هر راهُ بی‌راهه‌ای،
زوزه می‌کشند!

تندتر می‌جُوم آدامسم را در گریز از ناگریزی انفرادیِ اندیشه
می‌اندیشم که دیگر هیچ‌گاه به هیچ نیندیشم!
نه به اندیشه وُ نه به گاه...هیچ‌گاه
صلاحُ سعادتِ من است که نیندیشم به هیچ!

سلا! ای همه‌ی ناتوانی‌ها!
نداشتن‌ها!
سلام! ای همه‌ی عرق‌های شرم!
سلام! ای زندگی!
ای ملال بی‌پایان!
سلام! ای دل قاچ‌قاچ!
ای چاقوی خودساخته!

به زنانی که
هر کجای این زمین
در زندان به سر می‌برند!