Status Updates From Gedichte. (German Edition)

Przy tej drodze nawykłej do słońca,
w wydrążonej połowie pnia, który
dawno stał się żłobem, powierzchnię
wody cicho odnawiającym,
tu ugaszę pragnienie, źródlaność
biorąc w siebie na przegubach dłoni.
Pić to byłoby za wiele, za jawnie;
lecz ten gest mój wyczekujący
jasną wodę poda świadomości.

Nasze życie umiera w przemianie. I wiecznie malejąc ginie świat zjawisk. Gdzie niegdyś stał dom pełen trwania, kładzie się w poprzek kształt wymyślony, do wyobraźni należący bez reszty, jakby cały był jeszcze w umyśle. Duch czasu tworzy dla siebie obszerne spichrze siły, bezkształtne, jak wydobyty przez niego z wszechrzeczy rozpęd. Już nie zna świątyń.

Rozpiąłem skrzydła swe ku dniom
najodleglejszym, gdym wzlatał;
teraz przepełnia twój mały dom
moja ogromna szata.
A jednak czujesz swą samotność
jak nigdy; czy widzisz mnie, nie wiem;
bom jest jak powiew, co gaju dotknął,
ale ty jesteś drzewem.

zgaś moje oczy: ja cię widzieć mogę,
zamknij mi uszy, a ja cię usłyszę,
nawet bez nóg znajdę do ciebie drogę,
i bez ust nawet zaklnę cię najciszej.
ramiona odrąb mi, ja cię obejmę
sercem mym, które będzie mym ramieniem,
serce zatrzymaj, będzie tętnił mózg,
a jeśli w mózg mój rzucisz swe płomienie,
ja ciebie na krwi mojej będę niósł