Status Updates From وظیفه ادبیات

خوندنش مثل تماشای یه دعوای خفن و روشنفکرانه‌ست، یا حداقل یه مناظره‌ی انتخاباتی. هیجانش واقعا بالاست.😁

ژان پل سارتر در مصاحبه با روزنامهٔ لوموند با اطمینان تمام می‌گوید:
دربرابر کودکی که میمیرد کتاب « تهوع » وزنی ندارد.

مقاله‌ی گویتیسولو خیلی خوب بود و باهاش موافق بودم. اسمش هست "قطره ملی دنیا اقیانوس جهانی نیست" و میگه این تفکر که ادبیات نباید عامدانه سیاسی باشه، مال کشورهاییه که توش آزادی نسبی سیاسی وجود نداره، چون "هنگامیکه آزادی‌های سیاسی وجود نداشته باشد همه‌چیز سیاسی می‌شود" و در حقیقت از ادبیات به اصطلاح ملتزم توی این کشورها دفاع میکنه چون میگه این چیزیه که مردم میخوان و انتخابی نیست. در صورتی که تو فرانسه انتخابیه

از یه طرف میگم کاش یادداشت برمیداشتم. ولی آخ، اونقدر سرمست می‌شم که یادم می‌ره اصلا.

و می‌فهمم که کتاب مهمی از نظر ادبی نیست. چون صرفا یه مشت نویسنده ان ولی همینه که هیجان انگیزش میکنه.

خوندن این کتاب جزو لذت بخش ترین کاراییه که تو عمرم (؟) انجام داده م. یه مشت آدم کاملا متفاوت با هم، از شرق و غرب جمع شده ن که درباره‌ی ادبیات و این که باید چگونه باشه حرف بزنن. کاملا حالت دیالوگ‌وارش رو حفظ کرده. حس می‌کنم نشسته‌م تو یه جمع چهارده پونزده نفره و آدما دونه دونه میرن پشت تریبون و نظرشونو می‌گن.