Status Updates From Buitendijks

''Eet!' zegt Lemaitre, en hij steekt zijn vork in het gebak, laat Fido proeven. Ik proef ook. Ik eet het hele stuk. Het is een supermarkttaart, nog niet helemaal ontdooid. Zoet, de cake vochtig en opgeblazen, met spuitslagroom een onrijpe halve aardbei bovenop. Smaak van vroeger, kindersmaak.' p.302

'Het is niet zoals het hoort. Het is alsof de planten en dieren zich verzetten tegen hun ondergang.' p.256

'...Dat ik een grote fout maak door dit bestaan te blijven najagen, een bestaan dat de wereld niets oplevert, waarin ik niemand tot last ben maar ook voor niemand iets beteken.
Geen spoor laat ik na. Als ik verdwijn, verdwijnt het met mij... het gevoel erbij te horen, onderdeel te zijn van een onderdeel van een onderdeel...
Toch is dit is het enige wat me gelukkig maakt, vertel ik mijn vader, nog steeds.' p.215-6

'De beul knielt op één been en zaagt precies en beheerst, alsof hij zich ontfermt over mijn stervende boom. Bijna liefdevol houdt hij zijn jankende, walmende gereedschap in bedwang, en om hem heen daalt een krans neer van stof en splinters en spaanders: het pulver van vernietiging.' p.146

In dit boek komt de schilder Willem den Ouden voor. Vanochtend hoorde ik dat hij op zijn 97ste overleed...



Willem den Ouden/Zon boven de Waal, 2006, via willemdenouden.nl

'Sorry dat ik je zo overval, Willem, maar ik kan dit niet overdag doen, dat valt op'.
Ik zwijg.
'Liet ik je schrikken?'
'Luister eens: ik besta niet. Ik ben nergens bekend, ik leef helemaal op mezelf. U praat op dit moment met niemand. Het is vast goedbedoeld, maar hulp heb ik niet nodig'.' p.89

'De jongen die...een eendenkuiken vond op straat en opvoedde met Brinta-pap zodat het eendje hem overal kwakend volgde. Die bevriend raakte met een uit zijn nest gevallen jonge kauw, hem meenam naar school op zijn schouder en mee terug op het stuur van zijn fiets - de enige vriend die altijd op hem wachtte.' p.66-67

'Hier overzie ik mijn land, mijn water, mijn bestaan; alles wat geen einde kent. De smalle paden tussen bomen in hun dunste blad, de stranden en poelen waar ik zwem, de lente die aanwaait onder de koude hemel. De zon kan zo mooi in het zilveren water schijnen dat almaar onbekommerd stroomafwaarts gaat; de zwenkende dijken houden het amper bij.' p.9